Στη φετινή Παγκόσμια Ημέρα Υγείας, όσες και όσοι έχουμε σπίτι, θα είμαστε σπίτι.
Από το σπίτι θα μετράμε απώλειες: 51.000 ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, που δεν τα κατάφεραν απέναντι στον ιό.
Από το σπίτι θα βλέπουμε τη ζωή να επιμένει: τις γιατρούς και τους νοσηλευτές της πρώτης γραμμής να δίνουν τη μάχη για όλους μας – και τους 210.000 ανθρώπους που αρρώστησαν, να ξαναστέκονται στα πόδια τους.
Μείναμε σπίτι ήδη πολύ, όμως μάθαμε πια να μετράμε τη ζωή αλλιώς: με βάση το χρόνο που έχουν τα δημόσια συστήματα υγείας για να την προστατέψουν. Αυτοί που θα γκρέμιζαν τα δημόσια νοσοκομεία, που απαξίωναν τους γιατρούς του ΕΣΥ και «αγωνίζονταν» για να συρρικνωθεί η φροντίδα υγείας μέσα στην κοινότητα, για χάρη ιδιωτικών κέντρων και ιατρείων, φάνηκε προ στιγμή να σιωπούν. Η κρατική στήριξη των 30 εκ. ευρώ στις ιδιωτικές κλινικές (αντί απλά να επιταχθούν, για λόγους ανάγκης), και το εγκώμιο του πρωθυπουργού στους ιδιώτες, το δείχνουν πέρα από αμφιβολίες: για τους κυβερνώντες, η διαχείριση της πανδημίας είναι πολιτική με άλλα μέσα.
Μείναμε ήδη αρκετό καιρό σπίτι – κι αν χρειαστεί, για τους ανθρώπους που κινδυνεύουν, θα μείνουμε λίγο ακόμα. Όμως, όσο εμείς μένουμε σπίτι, οι προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτών παραμένουν κάτω από τις ανάγκες, και οι ίδιοι φιμώνονται προληπτικά. Αν καταγγείλουν τα κενά, αν μιλήσουν για τα εξοντωτικά ωράρια, αν πουν δημόσια και επώνυμα πόσες μάσκες, γάντια και αναπνευστήρες τους λείπουν, κινδυνεύουν με ΕΔΕ και διώξεις.
Μείναμε σπίτι για να φροντίσουμε τα δημόσια συστήματα υγείας, δηλαδή τους ανθρώπους που δουλεύουν μέσα και έξω από τα νοσοκομεία για να υπερασπιστούν τη ζωή. Δεν μείναμε για να ανεχτούμε μια κυβέρνηση να νομοθετεί με διατάγματα, να καταργεί το άσυλο για τους πρόσφυγες και να εξαιρεί τους πρόσφυγές μας από τα μέτρα πρόληψης κατά του ιού: μόνο στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, ο εγκλεισμός 36.348 ανθρώπων σε χώρους που μετά βίας χωράνε 6.000, είναι έγκλημα σε βάρος των ίδιων, των εργαζόμενων στις δομές και της δημόσιας υγείας. Ενώ ο ΟΗΕ, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας και ο ΔΟΜ ζητούν την άμεση εκκένωση των στρατοπέδων κράτησης σε όλη την Ελλάδα, ενώ μόνο στο στρατόπεδο της Ριτσώνας τα εντοπισμένα κρούσματα είναι κιόλας 20, η στοίχιση του ΕΟΔΥ στην κρατική πολιτική θυμίζει μέρες κακόφημου ΚΕΕΛΠΝΟ – και θυμίζει ότι δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε γενικώς και αορίστως «τους-επιστήμονες-που-ξέρουν».
Μείναμε σπίτι γιατί η υγεία όλων μας είναι ζήτημα κοινωνικής ευθύνης: όχι πρόσχημα για απολύσεις ή για να μειωθούν οι μισθοί μας στο μισό. Μείναμε σπίτι, τελικά, από αίσθηση καθήκοντος: όχι για να μας φοβερίζουν υπουργοί με καθημερινά διαγγέλματα – ούτε για να γίνει μια κρίση δημόσιας υγείας, ευκαιρία για να μοιάζει η Ελλάδα πιο πολύ με την Ουγγαρία. Έστω από το σπίτι, λοιπόν, η φετινή Παγκόσμια Ημέρα Υγείας είναι αφορμή να ενώσουμε τις φωνές μας με την καμπάνια «Υγεία για Όλους» (#health4all), που οργανώνει το Ευρωπαϊκό Δίκτυο ενάντια στην Ιδιωτικοποίηση και την Εμπορευματοποίηση της Υγείας.
Στις 7 Απρίλη πραγματοποίουμε δράσεις για την στήριξη της καμπάνιας «Υγεία για Όλους», στηρίζουμε τις κινητοποιήσεις της ΟΕΝΓΕ και στις 9 τα λέμε μπαλκόνι! #ΤaLemeMpalkoni
Να απαιτήσουμε:
Προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στο ΕΣΥ με αξιοπρεπείς μισθούς και συνθήκες εργασίας.
Ένταξη του νοσηλευτικού προσωπικού στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα.
Επίταξη του ιδιωτικού τομέα υγείας για τις ανάγκες του Εθνικού Συστήματος Υγείας.
Ενίσχυση της φροντίδας υγείας μέσα στην κοινότητα, με σύστημα επιδημιολογικής επιτήρησης και μαζική χορήγηση τεστ.
Πλήρη υλική και ηθική στήριξη των εργαζομένων στο σύστημα υγείας.
Να ανοίξουν άμεσα κλίνες ΜΕΘ στο ΕΣΥ.
Να κλείσουν τα κέντρα κράτησης προσφύγων και μεταναστών. Οι εργαζόμενοι/ες στις ΜΚΟ να ενταχθούν στο σύστημα υγείας. Δωρεάν φροντίδα υγείας για όλους/ες: άνεργους/ες, άστεγους/ες, ανασφάλιστους/ες, μετανάστ(τρι)ες και πρόσφυγες.
