του Στέφανου Τυροβολά
Δεν μπορεί να πει κανείς οτί δεν το περιμέναμε.
Παρόλα αυτά, η αναμενόμενη ακροδεξιά στροφή της νέας κυβερνητικής πολιτικής και η εφαρμογή του δόγματος “Νόμος-Τάξις-Ηθική” δεν γίνεται λιγότερο αποκρουστική και επικίνδυνη.
Η αντιπολιτευτική στρατηγική της ΝΔ την προηγούμενη τετραετία, οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα. Η ακροδεξιά υστερία στο μακεδονικό, τα συλλαλητήρια, η “σαλβινική” γραμμή στο προσφυγικό προεκλογικά, είχαν δημιουργήσει το κατάλληλο υπέδαφος για την σημερινή πολιτική γραμμή. Επιπλέον, δικά της στελέχη πρωτοστατούν ακόμα και τώρα στις μισαλλόδοξες κινητοποίησεις ενάντια στις μεταφορές προσφύγων στην ενδοχώρα, ενώ η αναμένομενη μεταστροφή στο ζήτημα της Βόρειας Μακεδονίας αυξάνει την ακροδεξιά πίεση στην κυβέρνηση. Είναι προφανές οτί η συνέχιση της αρμονικής πολιτικής σχέσης της ΝΔ με αυτό το ακροατήριό αλλά και η ικανοποίηση τους σκληρού δεξιού κομματικού της πυρήνα, προϋποθέτει την ικανοποίηση των ταπεινών ενστίκτων αυτού του κοινού, που επιζητά ”ασφάλεια” αλλά βασικά θέλει εκδίκηση και αίμα.
Κάπως έτσι τίθεται σε εφαρμογή ένα ιδιότυπο σχέδιο εξαίρεσης από την πλευρά της κυβέρνησης με στόχο το κοινωνικό και πολιτικό μπλοκ της αλληλεγγύης και του κινήματος, είτε αυτό εκφράζεται ως ”Εξάρχεια”, είτε ως ”εναλλακτική νεολαία”, είτε ως φοιτηικό κίνημα.
Η στρατηγική της έντασης και της όξυνσης που ακολουθείται σταθερά από το καλοκαίρι αλλά κορυφώθηκε αυτή τη βδομάδα δεν είναι τυχαία ούτε συγκυριακή. Από την εγκατάσταση των ΜΑΤ περιμετρικά της πλατείας Εξαρχείων τον Αύγουστο, στις μεθοδικές εκκενώσεις στέγασης προσφύγων και μεταναστών-ριων, και από εκεί στις εξαλλότητες της τελευταίας βδομάδας, η λογική είναι η ίδια.
Αφόρητη πίεση σε εκείνα τα πολιτικά και κοινωνικά κομμάτια που αποτελούν τον απόλυτο φαντασιακό κίνδυνο της συντηρητικής κοινωνικής βάσης της ΝΔ αλλά και της υπό διαμόρφωση – γραφικής- εγχώριας alt right εκδοχής (βλ Μπογδάνος, Πλέυρης Κυρανάκης κλπ).
Η επιδρομή στην πλατεία Εξαρχείων, η προσπάθεια εισόδου σε καφενείο της περιοχής, με αποκορύφωμα την σύλληψη και τον βασανισμό του μέλους του Ρουβίκωνα που έτυχε να βρίσκεται εκεί, ήταν το πρώτο δείγμα της όξυνσης του κατασταλτικού σχεδίου απέναντι στον κόσμο της αλληλεγγύης και του κινήματος.
Το μήνυμα στάλθηκε με τον πιο απάνθρωπο τρόπο, μιας και για τα ΜΑΤ των Εξαρχείων “έχουμε χούντα”.
Το ντου της Δίωξης Ναρκωτικών σε καθαρά εναλλακτικό νεολαιίστικο event το Σάββατο βράδυ και η κράτηση 300 ανθρώπων σε στάση εκτέλεσης για ώρες, ήταν το δεύτερο μήνυμα οτί η επίθεση τείνει να πάρει πολιτισμικό χαρακτήρα (δεν θα νιώσεις ασφαλής στα στέκια που θες να διασκεδάσεις, χρησιμοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία αυτή η τακτική από τον ISIS), ενώ η επιδρομή σε φοιτητικά πολιτικά στέκια στην ΑΣΟΕΕ και η επίθεση στους φοιτητές την επόμενη μέρα, ολοκλήρωσε τον κύκλο της επιβολής σοκ και δέους σε κάθε ένα χώρο που ο εναλλακτικός κινηματικός και αλληλέγγυος κόσμος ζει, κινείται, σπουδάζει, διασκεδάζει.
Αν μάλιστα συνδυαστούν τα παραπάνω με το νομοσχέδιο για την ποινική δίωξη όσων βλασφημούν, που τελικά αποσύρθηκε, αλλά και με την σύλληψη (!) φοιτητή που συμμετείχε στην αντίσταση στην ΑΣΟΕΕ κάτω από το σπίτι του αξημέρωτα, κατανοούμε οτί βρισκόμαστε εν μέσω μιας συνολικής σύγκρουσης με τους πολιτικούς εκπρόσωπους των σκληρά δεξιών κοινωνικών στρωμάτων (και με νοσταλγικές χουντικές πρακτικές για την ολοκλήρωση της εμπειρίας).
Δύσκολο αλλά και πολιτικά ενδιαφέρον σκηνικό.
Δύσκολο γιατί απέναντι μας έχουμε έναν κατασταλτικό μηχανισμό με εμφανή εκδικητική διάθεση, που φαντασιώνεται χούντες, φυλακές, εξορίες, βιασμούς και εκτελέσεις αντιφρονούντων, πιθανότατα με το ελεύθερο από την πολιτική τους ηγεσία να αυτοσχεδιάζει επί τόπου, αλλά και με την κάλυψή τους ( η δήλωση Χρυσοχοίδη για κάποιους που θέλουν νέους Γρηγορόπουλους είναι τρομακτική, ακριβώς επειδή προκαταβολικά επιχειρεί να καλύψει τον όποιο φασίστα Ματατζή “ξεφύγει”).
Αλλά και ενδιάφέρον, μιας και η πολύ δυνατή εικόνα της αντίστασης των φοιτητών απέναντι στα ΜΑΤ στα σκαλάκια της ΑΣΟΕΕ, έξι μέρες πριν τον εορτασμό του Πολυτεχνείου, λειτούργησε ως ένα δυνατό καμπανάκι στα κομμάτια του προοδευτικού κόσμου που δεν έδιναν σημασία για το τι συμβαίνει μέχρι τώρα στην “μάχη των Εξαρχείων” κλπ, συνεπώς μπορούμε να απολογίσουμε θετικά αυτή τη δράση ως μια πρώτη, μικρή νίκη σε μια κατά μέτωπο σύγκρουση με τις κυβερνητικές επιλογές.
Η μαζική πορεία των φοιτητικών συλλόγων μετά την κατάλυση του ασύλου απο τα ΜΑΤ ήταν ένα σαφές δείγμα οτί αφενός κάτι κινείται, αφετέρου η επιχειρούμενη πολιτική τρομοκρατίας όχι μόνο δεν πτοεί το ηθικό μας, αλλά μας εξοργίζει.
Υπάρχει μια νέα γενιά αγωνιστών-ριών μέσα στα πανεπιστημία αλλά και ευρύτερα, που έχουν ακούσει για τις ιστορίες του κινήματος του 06-07, του μαχητικού Δεκέμβρη, των πλατειών.
Αυτή η νέα γενιά που δεν έζησε τις μεγάλες στιγμές του παρελθόντος, αλλά δεν βίωσε και τις σκληρές απογοητεύσεις του, μπορεί να βγει μπροστά, για τις δικές της μέρες. Η γενιά των αδιεξόδων, της μη φοιτητικής ζωής, της εργασίας ταυτόχρονα με τις σπουδές,, η γενιά του άγχους για το ν+2 , αντιλαμβάνεται πλέον οτί όχι μόνο δεν έχει μέλλον, αλλά δεν είναι αποδεκτή ως όλον, ως τρόπος ζωής, ως αντίληψη.
Αυτή η γενιά θα δώσει τον τόνο. Αυτή η γενιά, μαζι με τον κόσμο της εργασίας θα σηκώσει το γάντι και θα γίνει ο ποταμός που θα στείλει βαθιά στο χρονοντούλαπο από όπου ξεμυτήσε, όλον τον ακροδεξιό εσμό.
Συγκρούονται δύο κόσμοι.
Ο κόσμος που αναζητά λίγες στιγμές ανάσας και ελευθερίας, που θέλει να ζήσει και να δημιουργήσει, με αυτούς που σιχαίνονται το διαφορετικό και το κυνηγούν, που στέκονται προσοχή στο κεφάλαιο ανεξάρτητα εθνικότητας, αυτούς που επικαλούνται την νομιμότητα αλλά σφυράνε αδιάφορα για το Noor 1, αυτούς που έχουν στα χέρια τους το αίμα του Κουμή, της Κανελλοπούλου, του Καλτεζά, του Τεμπονέρα, του Γρηγορόπουλου και θέλουν και άλλο.
Οι καννίβαλοι της κοινωνίας επέστρεψαν και θέλουν να στήσουν χορό.
Οι σκελετοί μπορεί να βγήκαν από την ντουλάπα αλλά μυρίζουν ναφθαλίνη.
Δεν θα τους περάσει.
Ραντεβού στο δρόμο.
