Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Περικλής Κοροβέσης άφησε το αποτύπωμά του στο πέρασμά του από τη ζωή. Με τη μαρτυρία του στο Συμβούλιο της Ευρώπης και τους «Ανθρωποφύλακες» συνέβαλε στην αποκάλυψη των βασανιστηρίων της χούντας.
Αυτή η προσφορά στον αντιδικτατορικό αγώνα υπήρξε κάτι παραπάνω από πολύτιμη. Αλλά ο Κοροβέσης δεν ήταν αυτούς που στη συνέχεια συμβιβάστηκαν κι εξαργύρωσαν τους αγώνες της νιότης. Με τον δικό του τρόπο, έδινε σταθερά το «παρών» του ως το τέλος της ζωής του στις κινητοποιήσεις, τα έντυπα και τις διεργασίες της Αριστεράς.
Απέναντι στις «σειρήνες» του καθεστωτισμού, επέλεξε έναν τρόπο ζωής και πολιτικής δράσης που μπορεί να μην άρεσε στους «καθώς πρέπει», αλλά τον έφερνε πάντα σε επαφή με τους εκάστοτε «ζωηρούς» αυτής της κοινωνίας. Ο Κοροβέσης δεν υπήρξε μόνο ο μεγάλος αντιδικτατορικός αγωνιστής, αλλά κι ένας άνθρωπος που αποδείκνυε με τη στάση του ότι η ζωή δεν είναι η καριέρα, το μεγάλο αυτοκίνητο, η κατανάλωση. Γι’ αυτήν την επιλογή του αξίζει εξίσου έπαινος. Τον αποχαιρετάμε με την υπόσχεση ότι δεν θα συνθηκολογήσουμε ποτέ με τους ανθρωποφύλακες.
Συνάντηση για μια Αντικαπιταλιστική Διεθνιστική Αριστερά
