Αλιεύτηκε από το twitter του δημοσιογράφου Δ. Ελευθεράτου
Φαίνεται πως ο μήνας Ιούλιος ανέκαθεν «ενέπνεε» τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη (στο εξής ΧΜ) για… πρωτοποριακές κινήσεις. Στο παρόν thread θυμίζω ένα «ανδραγάθημά» του, τέτοιες μέρες, του 1999. Τότε, ως υπ. Δημ. Τάξης της κυβέρνησης Σημίτη, «εγκαινίασε» εμπράκτως το δόγμα πως η «συλλογική τιμωρία» σε βάρος μεταναστών (Αλβανών, τότε) βοηθούσε «την εμπέδωση κλίματος ασφαλείας στην κοινωνία», όπως επί λέξει έλεγε. Είχαν προηγηθεί δύο «λεωφορειοπειρατείες» με δράστες Αλβανούς και ο ΧΜ έσπευσε να ενοχοποιήσει την ίδια την υπηκοότητα.
Έδωσε εντολή, λοιπόν, για μια τιτάνια επιχείρηση επιδεικτικού «καψωνιού». Χαρακτηριστικό το – μάλλον αμήχανο- ρεπορτάζ των «Νέων», 5/7/1999:
«Το γήπεδο της Παλλήνης γέμισε το μεσημέρι από αλλοδαπούς που περίμεναν ώρες στο λιοπύρι, αν και οι περισσότεροι από αυτούς «είχαν όλα τα απαραίτητα έγγραφα για τη νόμιμη παραμονή τους στη χώρα μας».
Τα ίδια παντού. Άνθρωποι ταλαιπωρούνταν επί ώρες, έχαναν μεροκάματα, διέτρεχαν τον κίνδυνο την επόμενη ή και μεθεπόμενη μέρα να υποστούν τα ίδια. Διότι όταν ελέγχονταν δεν τους έδιναν καν ένα σφραγισμένο πιστοποιητικό ότι είχαν ελεγχθεί. Όχι. Ακόμη και οι ίδιοι άνθρωποι σύρονταν ξανά και ξανά στη διαδικασία εκείνη. Οι αστυνομικοί έχαναν κι αυτοί το χρόνο τους. Διότι ο έλεγχος των χαρτιών ήταν το καθόλου πειστικό πρόσχημα.
Το ζητούμενο ήταν να πιάσουν οι κάμερες όσο το δυνατό περισσότερους μετανάστες, να ταλαιπωρούνται. Για να «εμπεδωθεί κλίμα ασφαλείας»… Το «κατόρθωμα» αυτό ίσως θα διαρκούσε περισσότερο, αν δεν αντιδρούσαν κι εργοδότες, που έβλεπαν τις δουλειές να μένουν πίσω. Θυμάμαι εικόνες ανθρώπων, εργοδοτών ή γνωστών μεταναστών, που παρακαλούσαν τους αστυνομικούς να τους επιτρέψουν να δώσουν εμφιαλωμένο νερό στους αναμένοντες στο λιοπύρι. Θυμάμαι, επίσης, ρεπορτάζ με μετανάστες που, όταν τους «μάγκωναν» σε χώρους δουλειάς, ζητούσαν από τους αστυνομικούς να τους συνοδεύσουν μέχρι τον τόπο διαμονής τους, διότι εκεί είχαν «τα χαρτιά».
Όμως όχι. Πολλοί οδηγούνταν κατ’ ευθείαν για τη… βασανιστική διαδικασία – κι ας έμεναν στο διπλανό τετράγωνο… Θυμάμαι στον Τύπο σχόλια που έκαναν παραλληλισμούς με πρακτικές δικτατοριών της Λατ. Αμερικής. Θυμάμαι επίσης τη ΝΔ, δια στόματος Προκόπη Παυλόπουλου, να μιλά για εικόνες που πρόσβαλαν τις αξίες του πολιτισμού και ανθρωπισμού. Όπως ήταν φυσικό, η πρακτική αυτή του ΧΜ νομιμοποίησε και τις επιθετικότερες πλευρές του ρατσισμού στην κοινωνία. Εάν «τα κάνει αυτά το κράτος», γιατί να υστερούν στη «συλλογική τιμωρία» οι άλλοι; Μετά από λίγους μήνες (Οκτ. ’99), ο ιδιώτης Π. Καζάκος άρπαξε πιστόλι κι άρχισε να πυροβολεί όποιον σκουρόχρωμο έβλεπε στην περιοχή Ομόνοιας. Σκότωσε. Άφησε ανθρώπους ανάπηρους.
Αλλά αρτιμελής αποδείχθηκε η «δημοκρατική ευαισθησία» του ΧΜ που επιδόθηκε σε ανέξοδες δηλώσεις κατά του ρατσισμού. Ο ΧΜ που βλέπουμε τώρα δεν προέκυψε ξαφνικά. «Πλάστηκε» επί πολλά χρόνια. Για να «πρωτοπορεί».
