Δεν είμαστε λάτρεις των επετείων. Μια στο τόσο όμως κάνουμε ένα βήμα πίσω και κοιτάμε τι κάναμε, τι φτιάξαμε, που έχουμε φτάσει.
Σε μια συνθήκη που το δόγμα There Is No Alternative δεν σταματούσε να κερδίζει έδαφος και να εμπεδώνεται από την κοινωνία, σε μια συνθήκη που ο κατακερματισμός στην Αριστερά και στο ανταγωνιστικό κίνημα συνολικά, συνεχιζόταν αδιάκοπα, συναντηθήκαμε πρώτη φορά.
Κάποιοι από μας είχαμε ήδη βρεθεί. Σε κινήματα, σε πολιτικούς φορείς, σε κοινωνικούς χώρους, σε πορείες κι απεργίες. Είχαμε ένα παρελθόν- δε φυτρώσαμε. Κάποιες από μας βρεθήκαμε τότε.
Άνθρωποι που δεν παραιτήθηκαν, που δεν συμβιβάστηκαν, που δεν τους αρκού(σα)ν αυτά που τους προσφέρει ο καπιταλισμός κι οι διαχειριστές του. Και άνθρωποι που δεν έχουν μνήμη από άλλη πραγματικότητα πέρα απ’ τη μνημονιακή.
Βρεθήκαμε εκεί εμείς, που δουλεύουμε μονίμως σε προσωρινές δουλειές ή καθόλου, ανασφάλιστες ή έστω με ελαστικούς όρους εργασίας. Εμείς που δεν μπορούμε να σχεδιάσουμε τη ζωή μας γιατί είμαστε μονίμως πάνω από ένα ακουστικό σε ένα call center ή σε ένα μηχανάκι κάνοντας ντελίβερι, ενώ κατά τ’ άλλα, είμαστε τόσο εφοδιασμένες, κυνηγώντας όλη μας τη ζωή προσόντα- πτυχίο ανώτατου ιδρύματος, μεταπτυχιακά, ξένες γλώσσες, πιστοποιητικά πληροφορικής κοκ. Βρεθήκαμε λοιπόν, έχοντας αποφασίσει ότι θέλουμε τις γνώσεις και τα ταλέντα μας να τα διοχετεύ(σ)ουμε με δημιουργικούς τρόπους στις κοινωνικές ανάγκες και όχι στην παραγωγή πλούτου για το κεφάλαιο.
Colpo Grosso δεν υπάρχει- το μάθαμε πια. Γι’ αυτό χτίζουμε συστηματικά το αύριο της ανατροπής. Γι’ αυτό προσπαθούμε να δώσουμε απαντήσεις παρεμβαίνοντας σε συνδικαλιστικά σχήματα σε εργασιακούς χώρους και σε σχολές, γι’ αυτό συμμετέχουμε σε συνελεύσεις γειτονιάς και πρωτοβουλίες, ενώ παράλληλα θέτουμε κρίσιμα ερωτήματα στρατηγικού σχεδιασμού χωρίς αυταπάτες.
Δύο χρόνια κάναμε λάθη, και κάναμε και σωστά, συμμετείχαμε σε μικρά και μεγαλύτερα πράγματα. Μοιραστήκαμε νίκες και ήττες. Κάνοντας τον απολογισμό αυτών των δύο χρόνων, αισθανόμαστε ότι δεν αρκεί να απαριθμήσουμε τα κινηματικά γεγονότα στα οποία ήμασταν παρούσες και παρόντες. Γιατί η έννοια της οργάνωσης δεν εξαντλείται σε σημεία.
Αυτό δε σημαίνει πως ξεχνάμε την εμπλοκή μας στις περσινές φοιτητικές κινητοποιήσεις, το σπάσιμο του lock-out της ΑΣΟΕΕ και τον εγκλωβισμό μας ξανά και ξανά από κατασταλτικές δυνάμεις σε χώρο ασύλου. Δεν σημαίνει πως ξεχνάμε την μεγάλη αντικατασταλτική συναυλία (και τη συγκρότηση της Ομάδας Νομικής Βοήθειας για διαδηλωτές/τριες) που διοργανώσαμε από κοινού με άλλες δυνάμεις τον Νοέμβρη του 2019, ή τις πορείες και δράσεις του φετινού Μάρτη ενάντια στον “πόλεμο των συνόρων”, για το δικαίωμα προσφύγων,μεταναστ(ρι)ών, όλων μας στη μετακίνηση, τη στέγαση, την ειρήνη. Τους αγώνες που δώσαμε απέναντι σε νομο(σχέδια) Βρούτση, ή νωρίτερα Κατρούγκαλου για τα ασφαλιστικά-εργασιακά, απέναντι στο (αντι)περιβαλλοντικό νομο(σχέδιο) Χατζηδάκη και τους αγώνες ενάντια στην απαγόρευση των διαδηλώσεων.
Την καθημερινή μας δουλειά! Τα σχήματα που συμμετέχουμε σε επίπεδο αυτοδιοίκησης (όπως οι “Πόλη Ανάποδα”, “Χιακή Συμπολιτεία”, “Φυσάει Κόντρα” κα), τα εργατικά σχήματα τα οποία στελεχώνουμε για να σπάσει ο τσαμπουκάς της εργοδοσίας ή τα φεστιβάλ (αντιρατσιστικά, “asylum festival”), τις κινήσεις, συνελεύσεις, στέκια αλληλεγγύης. Τις καμπάνιες που δημιουργήσαμε μαζί με οργανώσεις, συλλογικότητες και ανένταχτο κόσμο: το “Δεν είναι Αθώοι” για να ακουστεί η φωνή της κοινωνίας στην δίκη της ΧΑ, το “Κανένας Μόνος Καμία Μόνη” για να νικήσει η ζωή σε καιρούς πανδημίας . Και σίγουρα, δεν σημαίνει πως ξεχάσαμε τη στεγαστική κατάληψη του City Plaza – ένα εγχείρημα που μας έμαθε ότι η αυτοοργάνωση κι η αλληλεγγύη δεν είναι πολιτικό σύνθημα, αλλά μάχη που δίνεται καθημερινά.
Δύο χρόνια Συνάντησης δεν περιγράφονται ως κάποιες στιγμές διάσπαρτες στον χρονικό χάρτη.
Η “Συνάντηση για μια Αντικαπιταλιστική Διεθνιστική Αριστερά” είναι δύο χρόνια μετά, αυτός ο τόπος που το εμείς είναι τόσο ισχυρό γιατί ενέχει δεσμούς συντροφικότητας, αλληλεγγύης και βούληση να φτιάξουμε έναν άλλο κόσμο αφήνοντας τον παλιό πίσω μας.
Η “Συνάντηση για μια Αντικαπιταλιστική Διεθνιστική Αριστερά” είναι δύο χρόνια μετά, μια οργάνωση που λειτουργεί με συνεχή αναστοχασμό για την ανοιχτότητα και την εσωτερική δημοκρατία, φιλοδοξώντας αν μη τι άλλο, να είναι ένα μεταβατικό όχημα χρήσιμο στην υπόθεση της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.
Δύο χρόνια μετά κι έχουμε δρόμο ακόμα- ξαναμοιράζοντας τ’ αστέρι σ’ όσους και όσες κοπιάσουν και ρθουν.
