Η μία μετά την άλλη έρχονται την τελευταία εβδομάδα οι καταγγελίες παρενόχλησης και έμφυλης βίας από αστυνομικούς σε βάρος γυναικών και ΛΟΑΤΚΙ υποκειμένων.
Ήδη από τον προηγούμενο μήνα είδαμε να καταγγέλεται ομοφοβική, σεξιστική επίθεση από ομάδα αστυνομικών στην Πανεπιστημίου.Την τελευταία μόνο εβδομάδα είδαμε δύο περιστατικά παρενόχλησης και βιας σε βάρος γυναικών, στο ένα εξ αυτών μία γυναίκα κατα την διάρκεια “τυπικού” ελέγχου, υπεβλήθει παράνομα από άνδρες αστυνομικούς σε σωματικό έλεγχο διαπράττοντας κατάχρηση σε γενετήσια πράξη (343 στοιχείο γ του Π.Κ.), ενώ τα σεξιστικά σχόλια κάθε άλλο παρα έλειπαν. Το δεύτερο, αφορά την κακοποίηση και μετέπειτα παρενόχληση φοιτήτριας από τον αστυνομικό σύντροφό της στην Κέρκυρα, γεγονός που επιχειρήθηκε να συγκαλυφθεί από την τοπική αστυνομία παρά την καταγγελία σε βάρος του.
Τα παραπάνω περιστατικά σίγουρα δεν είναι μεμονωμένα, αλλά ενδεικτικά μίας κανονικότητας. Ο σεξισμός και η ομοφοβία εντος των κατασταλτικων δυνάμεων αποτελούν δομικά χαρακτηριστικά σωμάτων εδραιωμένων πάνω στην ματσίλα και τον αυταρχισμό. Σε μία κοινωνία που τα σώματα των έμφυλων υποκειμένων αποτελούν καθημερινά πεδίο μάχης η αστυνομία βρίσκεται απέναντι μας, στην πρώτη γραμμή της καταπίεσης. Τόσο στο σπίτι όσο και στον δρόμο αναλαμβάνει πάγια ρόλο καταπιεστή, επιδιώκοντας την επιβολή και την εμπέδωση του πατριαρχικού δόγματος που θέλει τα σώματα μας να μην μας ανήκουν.
Το τελευταίο διάστημα και εν μέσω πανδημίας ερχόμαστε αντιμέτωπες με μία ολοένα πιο οξυμένη κρατική κατασταλτική πολιτική, η οποία έχει δώσει το πράσινο φως στα σώματα ασφαλείας να θέτουν τα σώματα μας σε μια διαρκή ανασφάλεια. Η κυβερνητική διαχείριση της πανδημίας συνοψίζεται στο σύνθημα: ΜΑΤ παντού, ΜΕΘ πουθενά, δηλαδή στην ενίσχυση και στήριξη της αστυνομίας, στην περιστολή των δικαιωμάτων και των ελευθεριών μας και την καταστολή. Η καταστολή στις 17η Νοέμβρη και την 6η Δεκέμβρη, ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο, με αναίτιες και εκδικητικές προσαγωγές και συλλήψεις (ακόμη και σε δικηγόρους εν ώρα εργασίας), ανθρωποκυνηγητό, ξύλο, χημικά και κρότου λάμψης και παραβίαση των υγειονομικών μέτρων. Είναι ξεκάθαρο πως οποιαδήποτε φωνή αντιστέκεται και διεκδικεί, καταστέλλεται, φιμώνεται, ποινικοποιείται. Όπως άλλωστε συνέβη και με τις συλληφθείσες φεμινίστριες στις 25Ν.
Από τη δολοφονία του Ζακ ως τις παρενοχλήσεις στον δρόμο και την καταστολή στις διεκδικήσεις μας, η στάση της αστυνομίας έχει υπάρξει μία και συνεπής: απέναντι μας. Καμία “συγγνώμη” -η οποία άλλωστε στην συνέχεια αναιρέθηκε-, κανένα επικοινωνιακό φιάσκο της κυβέρνησης και της αστυνομίας δεν μας κάνει να ξεχνάμε το ποιοί είναι. Είναι αυτοί που φροντίζουν να μην “χωράμε”, αυτοί που δημιουργούν πλαίσια ασφυκτικά ακόμα και δολοφονικά για όσα εκφεύγουμε των προτύπων τους, αυτοί που μας θέλουν φοβισμένες και σιωπηλούς. “Ασφάλεια”, λοιπόν, για ποιους; Σίγουρα όχι για εμάς. Γι’ αυτό και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε μέχρι όντως να είμαστε ασφαλείς και ελεύθερες.
Δίωξη τώρα των αστυνομικών, δικαιοσύνη για τα θύματα τους!
Χτυπάνε μία, οργανωνόμαστε όλες.
