Μερικές σκέψεις με αφορμή του ότι:
«Η Δημοκρατία δεν απειλείται και δεν εκβιάζεται από κανέναν» και ότι «Η Ελλάδα είναι και θα παραμείνει κράτος δικαίου».
1. Ως εκ της θέσεώς του ο ήδη φυλακισμένος και σωφρονιζόμενος ο οποίος βρίσκεται στα χέρια της πολιτείας, δεν μπορεί λογικώς να είναι απειλών ή εκβιάζων. Ακριβώς για αυτό, βάσει των αξιολογήσεων της έννομης τάξης, βρίσκεται στη φυλακή! Το να θεωρείς τον φυλακισμένο (!) απεργό πείνας ως απειλή, δεν είναι μόνο αντιφατικό αλλά υπονοεί και σε μία εξαιρετικά ασαφή και ευρεία έννοια απειλής στην οποία θα μπορούσαμε να χωρέσουμε όλες και όλοι.
2. Στα πλαίσια της σωφρονιστικής σχέσης Κράτους και φυλακισμένου, η σίτιση επιτελεί πολύ βασική λειτουργία και όχι απλώς υποστηρικτική. Το Κράτος Δικαίου δε θέλει να εξοντώσει ή να βασανίσει, γι’ αυτό και δε θανατώνει τους φυλακισμένους ούτε τους υποβάλλει σε ασιτία. Θέλει να επιβεβαιώσει την αυθεντία του σεβόμενο τα ανθρώπινα δικαιώματα. Σε αντίθετη περίπτωση αναιρεί τον εαυτό του.
3. Σε αυτήν την ειδική κυριαρχική σχέση, όπου η σίτιση αποκτά ειδικό νόημα, η αποχή από την τροφή είναι το ισχυρότερο μέσο διαμαρτυρίας και αγώνα του φυλακισμένου προκειμένου αυτός να αποκτήσει ορατότητα. Ως αντίδραση στις συνθήκες κράτησης ή στις παραβιάσεις δικαιωμάτων του, το σώμα του, οι ανάγκες του οποίου ικανοποιούνται από τον «σωφρονιστή», είναι το μοναδικό μέσο πάλης.
4. Η απεργία πείνας για να αποκτήσει αξία προϋποθέτει μία κοινωνία και ένα πολιτικό σύστημα που ιεραρχούν την ανθρώπινη αξία και τη ζωή. Ο κυνισμός και η αλαζονεία της κ. Νικολάου και την Κυβέρνησης αποδεικνύουν το ακριβώς αντίθετο.
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας διανύει την 52η ημέρα απεργίας πείνας και την 7η μέρα απεργίας δίψας. Ο Δημήτρης Κουφοντίνας δεν «εκβιάζει» ούτε «απειλεί» να αυτοκτονήσει από την ταράτσα της πολυκατοικίας. Η ζωή του και το σώμα του βρίσκονται υπό την πλήρη ευθύνη και έλεγχο της Πολιτείας και αυτή είναι και η μόνη υπεύθυνη για ό,τι συμβεί. Πρόκειται κυριολεκτικά για μία αργά εκτυλισσόμενη κρατική δολοφονία.
