Το πιο βαθύ σκοτάδι…
Σαν όλα τα δυστοπικά σενάρια επιστημονικής φαντασίας να έχουν ενεργοποιηθεί συγχρόνως.
Το νέο κύμα της πανδημίας προκαλεί δεκάδες νεκρούς καθημερινά. Τα μέτρα της κυβέρνησης όχι απλά δεν προστατεύουν από τον ιό αλλά έγιναν νέοι αυταρχικοί διαχωρισμοί, πληγές στα δημοκρατικά δικαιώματα αλλά και περαιτέρω διάλυση του ΕΣΥ. Ενάμιση χρόνο μετά την πανδημία, το δημόσιο σύστημα υγείας είναι πιο υπο-στελεχωμένο από ποτέ, την ώρα που προωθείται η ιδιωτικοποίηση του.
Την ίδια στιγμή, τα λαϊκά στρώματα αντιμετωπίζουν και την απειλή της ακρίβειας και της ενεργειακής φτώχειας. Ο πληθωρισμός ξεπερνάει το 3% με τους μισθούς στάσιμους, ενώ οι αυξήσεις σε βενζίνη, αέριο και ηλεκτρικό ρεύμα είναι αλματώδεις.
Κατατρεγμένοι πρόσφυγες και μετανάστες φτάνουν στα ευρωπαϊκά σύνορα για να αντιμετωπίσουν τείχη και όπλα αστυνομίας, στρατού και λιμενικού, με τη χώρα μας να παίζει συχνά πρωταγωνιστικά το ρόλο του συνοριοφύλακα της ΕΕ.
Και η μεγαλύτερη απειλή φαίνεται στον ορίζοντα: η κλιματική αλλαγή και οι ανοιχτές πληγές και στη χώρα μας από τις πυρκαγιές του καλοκαιριού.
Τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι φυσικό φαινόμενο, όπως θέλει να μας πείσει η κυρίαρχη προπαγάνδα. Είναι αποτελέσματα των επιλογών της άρχουσας τάξης στην Ελλάδα και διεθνώς. Επιδεινώνονται από τις επικίνδυνες επιλογές της κυβέρνησης Μητσοτάκη που έχει ήδη νομοθετήσει για την προώθηση των απλήρωτων υπερωριών, την υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας και την κατασταλτική απαγόρευση των διαδηλώσεων.
Τίποτα από αυτά δεν μας απειλεί όλους το ίδιο. Η δυστοπία είναι εδώ πρωτίστως για τους εργαζόμενους, τη νεολαία, τους μετανάστες και τις μετανάστριες, τα ΛΟΑΤΚΙ υποκείμενα. Αυτοί και αυτές είναι εκτεθειμένοι και ευάλωτοι στην πανδημία, την ακρίβεια και τον κρατικό αυταρχισμό.
Τίποτα δεν θα αλλάξει αν απλώς περιμένουμε παθητικά τις επόμενες εκλογές. Αυτό είναι το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΙΝΑΛ και όσων υποκριτικά επικαλούνται τα κοινωνικά προβλήματα προκειμένου να βρεθούν ξανά στην εξουσία και να συνεχίσουν την ίδια πολιτική. Μαζί με αυτούς και οι ασταμάτητες δημοσκοπήσεις, οι πολιτικές αναλύσεις στα δελτία των 8, ένας καταιγισμός πληροφορίας που στοχεύει πρώτα και κύρια στην αδράνεια.
…είναι πριν την Αυγή
Κι όμως, παρά τις δύσκολες συνθήκες, υπάρχουν σήμερα οι όροι για κοινωνική αντεπίθεση. Η δυσαρέσκεια απέναντι στην κυρίαρχη πολιτική αυξάνεται διαρκώς με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να μετρά σοβαρές απώλειες στο επίπεδο της κοινωνικής συναίνεσης . Τα κινήματα μπορούν να βγουν ξανά στο προσκήνιο, να βάλουν φρένο στα σχέδια της κυβέρνησης και να βελτιώσουν τη ζωή εργαζόμενων και νεολαίας. Αυτό απαιτεί ενότητα, μαχητικότητα και οργανωμένο σχέδιο. Αυτοί που σήμερα φαίνονται άτρωτοι, γρήγορα θα βρεθούν να υποχωρούν μπροστά στην πίεση ενός πραγματικά μαζικού κινήματος. Αυτό μας δείχνουν οι νικηφόρες απεργίες στην e-food και στην Cosco. Αυτό δείχνουν οι αγωνιστικές αποφάσεις δεκάδων φοιτητικών συλλόγων σε όλη την Ελλάδα.
Το Πολυτεχνείο ζει!
Η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου βγάζει τη γλώσσα της στο αλαζονικό επιτελικό κράτος του Μητσοτάκη-κάθαρμα. Η εξέγερση που έλαμψε μέσα στο πιο βαθύ σκοτάδι θα αντηχεί για πάντα για να μας θυμίζει ότι όταν η εξουσία νιώθει άτρωτη η ιστορία γελά! Η ηττοπάθεια δεν οδηγεί πουθενά. Είναι και αυτό μες τα διδάγματα του Πολυτεχνείο, ένα από αυτά που η κυρίαρχη αφήγηση συχνά «ξεχνάει». Μέσα σε απείρως πιο δύσκολες συνθήκες, ο λαός βρήκε το σθένος να υψώσει ανάστημα, να κλονίσει τη χούντα και τελικά να την οδηγήσει στην κατάρρευση. Όσοι και όσες εμπνεόμαστε από το Πολυτεχνείο και το πνεύμα της εξέγερσης, δεν μπορούμε να υποταχθούμε απέναντι στην ακροδεξιά κυβέρνηση Μητσοτάκη, τους αυλικούς του στα ΜΜΕ και τους ένστολους τραμπούκους της αστυνομίας.
Όλα τα παραπάνω, απαιτούν την αλλαγή σελίδας και στα κινήματα αλλά και μέσα στην Αριστερά. Η συσσωρευμένη εμπειρία των τελευταίων 10 χρόνων δείχνει ότι η ζωή μας δεν αλλάζει ούτε με χαμηλής έντασης «μάχες συμπερασμάτων» που αναβάλλουν στο επέκεινα την κοινωνική σύγκρουση, ακόμα και όταν η συσσώρευση όρων είναι εκρηκτική (βλ. ΚΚΕ) ούτε με προσωποπαγή, αρχηγο-κεντρική αντιπολίτευση μέσα στο κοινοβούλιο που δεν ποντάρει στα κοινωνικά κινήματα και το δρόμο της συνολικής ανατροπής (βλ. ΜΕΡΑ25).
Συνολικά η Αριστερά φάνηκε ανεπαρκής στον προηγούμενο κύκλο της λαϊκής διεκδίκησης, επιτρέποντας στο ΣΥΡΙΖΑ να ενσωματώσει την λαϊκή αγανάκτηση και να την οδηγήσει στην ήττα. Ακόμα και η μαχητική εξωκοινοβουλευτική Αριστερά καθηλώθηκε, κυριάρχησαν αγκυλώσεις και παρωχημένες ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, δεν κατάφερε να προωθήσει την υπόθεση της ανατροπής και τελικά καταποντίστηκε. Πιστεύουμε βαθιά σε μια ουσιαστική αυτοκριτική και επανεκκίνηση. Η ελπίδα βρίσκεται στην ανασύνθεση της Αριστεράς και της ριζοσπαστικής πολιτικής, σε νέα ενωτικά σχέδια, σε μία νέα κουλτούρα δημοκρατίας και συμπερίληψης, σε ένα νέο πολιτικό σχέδιο που θα έχει μάθει από τις ήττες και τα λάθη του παρελθόντος.
Ως Αναμέτρηση, Συνάντηση και ανένταχτοι/-ες αγωνιστές/-στριες από όλη την Ελλάδα κάνουμε το πρώτο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση, συγκροτώντας έναν νέο πολιτικό φορέα της Αριστεράς.
