Σαϊντού Καμαρά ήρθε στην Ελλάδα το Νοέμβρη του 2019 σε ηλικία 16 ετών. Παρά την ευαλωτότητα που αναπόφευκτα φέρει ένας πρόσφυγας στην εφηβεία χωρίς οικογενειακό πλαίσιο, κατέβαλλε μια υπερ – προσπάθεια να ενταχθεί στην ελληνική κοινωνία. Έμεινε για ενάμιση χρόνο σε δομή ημιαυτόνομης / εποπτευόμενης διαβίωσης της International Rescue Committee (IRC) Hellas και πλέον μένει σε διαμέρισμα για άτομα άνω των 18 ετών. Γράφτηκε στο σχολείο, συνδέθηκε με παρέες, έμαθε τη γλώσσα, παρακολούθησε σεμινάρια και γενικά έκανε αυτά που προβλέπονται σε μια διαδικασία ένταξης. Ωστόσο, το Δεκέμβρη έλαβε απορριπτική απόφαση στην αίτηση ασύλου που είχε υποβάλλει, κάτι που του προκαλεί τρόμο και απειλεί να διαλύσει όσα έχει κατορθώσει μέχρι τώρα. Αυτό είναι άδικο.
Διαβάστε περισσότερα εδώ
Στα σχολεία που πήγα δε διδάσκουν το μίσος
Κι ίσως κάποτε ίσως να το ζήσεις κι εσύ […]
στα σχολεία που πήγα είδα αλληλεγγύη
οι ξένοι ήταν οικείοι, φίλοι με τους τρωτούς
Social Waste
Το τεράστιο κύμα αλληλεγγύης που έχει ξεσπάσει πανελλαδικά τις τελευταίες μέρες για τον Σαϊντού είναι βαθιά συγκινητικό. Είναι όμως και ενδεικτικό όλων όσων μπορεί να πετύχει η συλλογική δράση. Είναι η επιβεβαίωση πως μια μικρή φλόγα από ένα σχολείο είναι ικανή να φέρει τα πάνω κάτω και να υψώσει φωνές αντίστασης στην γειτονιά, την τοπική κοινωνία και ακόμη σε όλη την Ελλάδα. Είναι εκείνες οι φωνές όλων μας που βροντοφωνάζουν πως ντόπιοι και πρόσφυγες δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε. Ζούμε, σπουδάζουμε, δουλεύουμε μαζί!
Η ιστορία του Σαϊντού δυστυχώς μόνο σπάνια δεν είναι. Παιδιά-πρόσφυγες σαν εκείνον βιώνουν καθημερινά άθλιες συνθήκες διαβίωσης στα προσφυγικά camps, στα νησιά μας, αλλά και στις γειτονιές της πόλης μας. Πολλά περισσότερα είναι εκείνα που συναντούν ακόμη χειρότερη μοίρα και δεν καταφέρνουν να επιβιώσουν στο μακρύ ταξίδι μέχρι την Ελλάδα. Η κατάσταση με την οποία έρχονται αντιμέτωπη εδώ είναι τραγική, ιδεολογίες βαθειά εχθρικές και βίαιες και ένα κράτος που φροντίζει πολύ περισσότερο για την απομόνωσή τους παρά για την ένταξή τους.
Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση αυτή έχει χειροτερέψει κατά πολύ, αφού οι προϋποθέσεις για να αναγνωριστεί σε κάποια ή κάποιον η αίτηση ασύλου έχουν δυσκολέψει. Αυτή την περίπτωση έχουμε μπροστά μας και στην περίπτωση του Σαϊντού. Με λίγα λόγια, οι νόμοι που έχουν περάσει τα τελευταία χρόνια δεν εξετάζουν καθόλου τις συνθήκες ένταξης του ατόμου στην τοπική κοινωνία, αλλά βλέπουν μόνο κατά πόσο η επιστροφή στην χώρα καταγωγής θεωρείται επικίνδυνη ή όχι. Έτσι οι πρόσφατες δηλώσεις της Υπουργού Παιδείας για την ενίσχυση του φακέλου του Σαϊντού σχετικά με την επίδοσή του, μόνο υποκρίτικές μας ακούγονται, αφού δυστυχώς τίποτα από αυτά δεν μπορεί να παίξει θετικό ρόλο με βάση τους νόμους που οι ίδιοι έχουν περάσει και δεν κάνουν τίποτα για να αλλάξουν.
Εμείς όμως μπορούμε να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο μέλλον για τον Σαϊντού και για όλα τα παιδιά που βρίσκονται ή θα βρεθούν στη θέση του. Ένα μέλλον όπου καμία διαχωριστική γραμμή δεν θα υπάρχει ανάμεσα στους πρόσφυγες και τους ντόπιους. Μια κοινωνία όπου θα ζούμε όλοι και όλες μαζί, μαθαίνοντας εμείς από εκείνους και κείνοι από μας. Ο αγώνας μας για τον Σαϊντού είναι ένας αγώνας για αυτήν την κοινωνία. Σε αυτήν την μάχη είμαστε πολλοί και πολλές. Το παράδειγμα σας ήταν η αρχή. Είμαστε μαζί σε όλο αυτό. Την Τετάρτη 30/3 δίνουμε το επόμενό μας ραντεβού. Την ημέρα εκδίκασης της αίτησης του Σαϊντού, μέρας στάσης εργασίας για τους καθηγητές μετά από απόφαση της ΕΛΜΕ, ας είμαστε όλες και όλοι, μαθητές, καθηγήτριες, γονείς και η κοινωνία έξω από την Υπηρεσία Ασύλου, Θηβών 198 – Κτήριο Κεράνη στη Νίκαια στις 9:30. Να φωνάξουμε δυνατά πως ο Σαϊντού είναι ένας από εμάς και θα παραμείνει μαζί μας!
Συνέλευσης Νοτίων-Δυτικών-Πειραία | Αναμέτρηση – οργάνωση για μια νέα κομμουνιστική αριστερά
