Μιλάτε την ίδια γλώσσα των βιαστών” απόσπασμα απο την δήλωση της εισαγγελέως.
Ελένη Τοπαλούδη. Η 21χρονη Ελένη δεν είναι ένα ακόμη στατιστικό στοιχείο για τους αυξημένους δείκτες της έμφυλης βίας, αλλά μία ακόμη γυναίκα που βιάστηκε, ταπεινώθηκε, εξευτελίστηκε, βασανίστηκε και δολοφονήθηκε. Τον Νοέμβριο του 2018 οι δύο δράστες αφού τη βίασαν, την χτύπησαν βάναυσα με ένα σιδερένιο αντικείμενο αφήνοντας την αναίσθητη.
Οι βιαστές της την μετέφεραν με ένα βαν και την πέταξαν από ύψος τουλάχιστον 10 μέτρων στη θάλασσα, ενώ ήταν ζωντανή. Η νεκροτομή έδειξε πως η Ελένη είχε χάσει απλά τις αισθήσεις της και ουσιαστικά πνίγηκε και άφησε την τελευταία της πνοή στο νερό. Η εκδίκαση της υπόθεσης, που είχε διακοπεί λόγω της σχετική ΚΥΑ για αναστολή λειτουργίας ποινικών δικαστηρίων λόγω του COVID19, συνεχίστηκε μετά από δύο αναβολές στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Αθηνών στις 4 Μαϊου. Η 10η δικάσιμος προγραμματισμένη για τις 7 Μαϊου, όποτε θα συνεχιζόταν η απολογία του δεύτερου κατηγορουμένου, διεκόπη και αναβλήθηκε λόγω ιατρικού προβλήματος της Εισαγγελέως για την Τρίτη 12 Μαΐου στο Εφετείο Αθηνών. Μέχρι στιγμής και οι δύο κατηγορούμενοι επιδεικνύουν μια προκλητική και απαξιωτική συμπεριφορά επιρρίπτοντας ευθύνες ο ένας στον άλλο και φυσικά και στο ίδιο το θύμα. Δεν είναι η πρώτη φορά που σε δίκη βιασμού ή γυναικοκτονίας το θύμα μετέρχεται στη θέση του κατηγορουμένου ή που ακούμε φράσεις όπως ότι «τα ήθελε και τα έπαθε» και ότι «το έπαιζε δύσκολη, αλλά ήθελε».
Δεν είναι η πρώτη φορά που στα συστημικά media, στις αίθουσες της αστικής δικαιοσύνης και σε δηλώσεις των κατηγορουμένων και της υπεράσπισής ο σεξισμός παίρνει σάρκα και οστά. Με αυτό τον τρόπο συντηρείται και διαιωνίζεται το πατριαρχικό αφήγημα που ποινικοποιεί την γυναικεία σεξουαλικότητα, την παρερμηνεύει, την τιμωρεί και απαξιώνει την αυτοδιάθεση των θηλυκοτήτων καθώς δεν αντιλαμβάνεται την έννοια του συναινετικού σεξ και της έλλειψης συναίνεσης ως μοναδικής και αδιαπραγμάτευτης προϋπόθεσης του βιασμού. Δυστυχώς, το παράδειγμα της Ελένης δεν είναι η εξαίρεση στον κανόνα, αλλά ο κανόνας που επιβεβαιώνει την ¨εξαίρεση¨των γυναικών, την υποτίμηση και την αντικειμενοποίησή τους. Αποκρυσταλλώνει αυτό που η κοινωνία βλέπει να συμβαίνει μπροστά της αλλά δεν θέλει να το δει – ότι το χέρι κάθε άντρα το οπλίζει η πατριαρχία. Η εμπειρία της έμφυλης βίας, η καταπάτηση των σωμάτων μας, η προσπάθεια να μας κάνουν να χωρέσουμε στα στερεοτυπικά καλούπια τους που ξεχειλίζουν από σεξισμό και το γεγονός ότι ο λόγος μας για τα ίδια μας τα σώματα δεν είναι αρκετός, αποτελούν τελικά κανονικότητα.
Αυτή η κανονικότητα, λοιπόν, είναι που μας υπενθυμίζει πως τα αιτήματα μας για αυτοδιάθεση των σωμάτων μας, για αναγνώριση της γυναικοκτονίας ως αυτοτελές έγκλημα και για εξάλειψη του σεξισμού είναι πιο επίκαιρα από ποτέ. Αυτή η χρονιά μας εφοδίασε με μία από τις πιο δυνατές εικόνες, εκείνη της μητέρας της Ελένης και της Μάγδας Φύσσα. Εικόνα από εκείνες τις οποίες κοιτάς και πεισμώνεις ακόμη περισσότερο, από εκείνες που σου θυμίζουν πως ο κοινός αγώνας όλων των καταπιεζόμενων κομματιών, που δεν χωράνε σε συμβατικές νόρμες κι έρχονται σε σύγκρουση με το κυρίαρχο, αποτελεί αναγκαία συνθήκη για την έμφυλη χειραφέτηση. Αύριο, Τετάρτη 13/05 θα συνεχιστεί η διαδικασία και εμείς θα συνεχίζουμε να δίνουμε το παρόν στην αίθουσα τελετών του Εφετείου για όσες από εμάς χάθηκαν, για όσες επιβίωσαν και για όσες παλεύουμε να μην ξεχαστούν. Ni una menos!
