Αναμφίβολα η αρνητική – καταδικαστική απόφαση με αρ. 4891/2020 του Εφετείου Αθηνών που δικαιώνει τους ιδιώτες σε βάρος των Δήμων Βύρωνα και Δάφνης-Υμηττού για την έκταση στα πρώην νταμάρια του Βύρωνα, στην περιοχή της Μεταμόρφωσης, αλλά και γενικότερα την περιοχή ΚΟΠΑΝΑ, μέχρι την Ηλιούπολη (γήπεδο Διάνα) αποκτά ιστορικές διαστάσεις για την πόλη, τους ανθρώπους της αλλά και για όλη την Αττική.
Σύμφωνα με την απόφαση αναγνωρίζεται δικαίωμα ιδιοκτησίας σε κληρονόμους – ιδιώτες, δηλαδή ότι τους ανήκει κομμάτι του βουνού σε έκταση 108 στρεμμάτων στην περιοχή των παλιών Νταμαριών.
Η απόφαση γνωστοποιήθηκε επίσημα στο Δήμο Βύρωνα στις 17/11/2020. Το Δ.Σ. του Δήμου Υμηττού ενημερώθηκε τον Δεκέμβριο του 2020. Στο Δήμο Βύρωνα, το δημοτικό συμβούλιο δεν έχει ενημερωθεί, παρά μόνο οι επικεφαλής των παρατάξεων, και αυτό πέντε μήνες μετά…!! Οι περισσότερες παρατάξεις ζητούν το αυτονόητο, να γίνει άμεσα έκτακτο δημοτικό συμβούλιο, για αυτό το πολύ σοβαρό θέμα.
Η περιοχή αυτή ανήκει στη Β΄ Ζώνη Υμηττού
Οι κάτοικοι του Βύρωνα, με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές Δημάρχους Φατσέα, και στη συνέχεια τον Δ. Νικολαΐδη, έδωσαν αγώνες, έκαναν καταλήψεις στο χώρο, από το 1979 για να περάσουν τα παλιά λατομεία ΕΡΓΑΝΗ στο δημόσιο και να αξιοποιηθεί η περιοχή για τις ανάγκες των κατοίκων. Την ίδια περίοδο, η πολιτεία σχεδίαζε στην περιοχή αυτή να γίνει νεκροτομείο.
Στη συνέχεια έπεσε η ιδέα από το σκηνοθέτη Μίνωα Βολονάκη, τον ηθοποιό Γιάννη Βόγλη και άλλους να γίνει θέατρο στα βράχια.
Το καλοκαίρι του 1981 έγινε και η πρώτη συναυλία στα νταμάρια, με δήμαρχο το στέλεχος του ΚΚΕ Δ. Νικολαΐδη. Οι αγώνες και οι καταλήψεις συνεχίστηκαν, και ο χώρος, τα νταμάρια, πέρασε επί ΠΑΣΟΚ και υπουργό πολιτισμού την Μελίνα Μερκούρη στο Δήμο Βύρωνα και αργότερα αναγνωρίστηκε ότι ένα μέρος ανήκει και στο Δήμο Υμηττού.
Στο χώρο αυτό στεγάζεται μεγάλο μέρος των σχολικών συγκροτημάτων της πόλης. Το πρώτο σχολικό συγκρότημα ήταν το 3ο Γυμνάσιο-Λύκειο που κατασκευάστηκε και εγκαινιάστηκε από τον Απόστολο Κακλαμάνη, υπουργό παιδείας στις 4 Απριλίου 1985.
Πέρασαν χρόνια και ο χώρος διαμορφώθηκε σε μια πολιτιστική και αθλητική όαση.
Έτσι τον γνωρίζουν πλέον οι νεότερες γενιές, είτε αθλούνται με τις ποδοσφαιρικές ομάδες της πόλης, είτε επισκέπτονται κάθε χρόνο τα θέατρα – των βράχων «Μελίνα Μερκούρη» αρχικά και αργότερα, το 1995, που κατασκευάστηκε και το θέατρο «Άννα Συνοδινού» – είτε αποφοίτησαν, είτε φοιτούν σήμερα στα σχολεία στα νταμάρια, 2 νηπιαγωγεία, 1 δημοτικό, τρία Γυμνάσια και Λύκεια.
Αυτός ο χώρος ανήκει στο λαό του Βύρωνα και δεν μπορεί κανείς να μας τον πάρει!
Μια αρνητική απόφαση του Εφετείου, που μπορεί να κριθεί στον Άρειο Πάγο -ο καθένας καταλαβαίνει ότι- είναι μία πολύ σοβαρή εξέλιξη. Η κατάσταση δε, περιπλέκεται ακόμη περισσότερο αφού ο ΟΣΚ (Οργανισμός Σχολικών Κτηρίων) κατέβαλε χρήματα στους φερόμενους ιδιόκτητες, για να κτιστούν τα σχολεία της περιοχής.
Όλες οι κυβερνήσεις που πέρασαν από τότε μέχρι σήμερα έχουν ευθύνη γιατί δεν νομοθέτησαν η έκταση αυτή να περάσει στο δημόσιο.
Δημιουργούνται όμως και ορισμένα ερωτήματα που χρειάζεται να δοθούν απαντήσεις από την σημερινή δημοτική αρχή και όχι μόνο.
Πως φτάσαμε ως ΕΔΩ;
Οι καταλήψεις και οι αγώνες ξεκίνησαν το 1979 και συνεχίστηκαν τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’80.
Η πρώτη συναυλία έγινε το 1981. Το πρώτο σχολικό συγκρότημα (3ο Γυμνάσιο – Λύκειο) εγκαινιάστηκε στις 4-4-1985. Το 1987 ξεκίνησαν οι συναυλίες στη «Σκιά των Βράχων», σήμερα θέατρο «Μέλινα Μερκούρη». Ακολούθησε η κατασκευή του θεάτρου βράχων «Άννα Συνοδινού» το 1997.
Το 2000 κατασκευάζεται από τη δημοτική αρχή Ρογκάκου ο χώρος εστιατόριου, εκδηλώσεων και γάμων, «Τα Άστρα».
Το 2004 επί δημαρχίας Χαρδαλιά διαμορφώνονται τα γήπεδα 5χ5 και αναμορφώνεται ο χώρος σε μια όαση άθλησης και πολιτισμού.
Το 2006 εγκαινιάστηκε το Κλειστό Γυμναστήριο «Δημήτρης Καλτσάς».
Χιλιάδες παιδιά είτε αποφοίτησαν είτε φοιτούν σήμερα στα σχολεία στα νταμάρια, 2 νηπιαγωγεία, 1 δημοτικό, τρία Γυμνάσια και Λύκεια.
Υπάρχουν και διαστήματα που η όαση αυτή εγκαταλείπεται από τις δημοτικές αρχές στην τύχη της, (βλέπε φώτο)
στη συνέχεια ανακατασκευάζεται ή εμπορευματοποιείται, με τους κατοίκους πελάτες να υποχρεώνονται να βάλουν το χέρι στην τσέπη για να αθληθούν, όπως γίνεται με την χρήση των γηπέδων 5×5. Τα γήπεδα διατίθενται στους αθλούμενους με αντίτιμο €40 την ώρα.
Η προσπάθεια των ιδιωτών δεν σταμάτησε ποτέ, ώστε να διεκδικούν το χώρο, που οι δημοτικές αρχές θεωρούσαν ότι είναι δημόσιος. Τίτλοι ιδιοκτησίας όμως δεν υπήρχαν, για αυτό και τα «ΑΣΤΡΑ» και άλλες εγκαταστάσεις δεν είχαν ποτέ άδεια κατασκευής και λειτουργίας.
Το 2003 και 2005 εκδικάστηκαν οι πρώτες αγωγές των ιδιωτών και το 2016 είχαμε μία απόφαση πρώτου βαθμού που δικαίωνε τους Δήμους Βύρωνα και Υμηττού.
Όλα αυτά τα χρόνια καλλιεργήθηκε ένας εφησυχασμός. Ξεχάστηκε (ή εγκαταλείφθηκε;) το αίτημα, ο χώρος να περάσει στο δημόσιο με νομοθετική ρύθμιση.
Τα ιδιωτικά συμφέροντα από το 2017 έκαναν έφεση, σε βάρος της πρωτόδικης απόφασης που ήταν υπέρ του Δήμου. Τι έκανε η δημοτική αρχή για αυτό; Ενημέρωσε ή μήπως κινητοποίησε το λαό για να υπερασπιστεί την γη του;
Το Νοέμβριο του 2020 ο Δήμος γνωρίζει ότι η απόφαση του Εφετείου Αθηνών δικαιώνει τους ιδιώτες.
Υπήρξε αμέλεια ή ολιγωρία των δημοτικών αρχών και φτάσαμε σε αυτή την απόφαση που στρέφεται κατά του δημόσιου συμφέροντος; Δεν γνώριζαν ότι για να κατασκευαστούν τα σχολεία, οι ιδιώτες αποζημιώθηκαν για το χώρο;
Άλλαξε η υπερασπιστική γραμμή του Δήμου και η δικηγορική εταιρεία που είχε αρχικά αναλάβει την υπόθεση και την είχε κερδίσει πρωτόδικα ο Δήμος;
Γιατί ενώ ο Δήμος ενημερώθηκε για την απόφαση του Εφετείου τον Νοέμβριο του 2020, δεν ενημέρωσε το δημοτικό συμβούλιο και το λαό του Βύρωνα, ως όφειλε; Έχει κάτι να κρύψει από τους κατοίκους; Ή θεωρεί ότι δεν χρειάζεται η παρέμβαση του λαού για αυτό το θέμα;
Γιατί όλα να τα διαχειρίζονται για εμάς και εν αγνοία μας;
Υπήρχαν δημοτικές παρατάξεις που είχαν ενημερωθεί και συναίνεσαν στην σιωπή;
Δεν χρειάζεται να γίνει άμεσα έκτακτο δημοτικό συμβούλιο και να σημάνει συναγερμός, να υπάρξουν κινητοποιήσεις των κατοίκων, για να χαραχτεί μια τακτική υπεράσπισης της δημόσιας έκτασης της περιοχής αυτής; Αρκεί η ενημέρωση μόνον των επικεφαλής των παρατάξεων;
Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που χρειάζονται απαντήσεις.
Χρειάζεται λαϊκή παρέμβαση και στράτευση όλων. ΤΩΡΑ!
Κανένας εφησυχασμός, καμία ολιγωρία.
Κάτω τα χέρια από τη δημόσια περιούσια.
