Γράφει ο Γιάννης Αλμπάνης
Χτες έγινε μια μεγάλη πορεία στην Αθήνα σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, καθως και αλληλεγγύης στον ξεσηκωμό στις ΗΠΑ. Η συμμετοχή ήταν ανέλπιστα μεγάλη, δεδομένου ότι η κινητοποίηση ήταν κακά οργανωμένη και το κάλεσμα δημοσιοποιήθηκε μόλις μία μέρα πριν. Για όσες-όσους το πολυψάχνουν, έχει ενδιαφέρον ότι η διαδήλωση είχε 3-4 φορές μεγαλύτερη από εκείνη για την επίσκεψη Ομπάμα. Επιπλέον, η πλειονότητα των διαδηλωτριών/των είναι άνθρωποι που έχουν μπει στο κίνημα μετά το 2015 -στις διαμαρτυρίες πρωτοστατεί πια μια γενιά που μεγάλωσε μέσα στο Μνημόνιο.
Για τη μεγάλη πλειονότητα των ΜΜΕ αυτή η πορεία δεν υπήρξε ως είδηση. Δεν υπήρξε ρεπορτάζ για το πόσοι και ποιοι συμμετείχαν, τι φώναξαν, τι συμβολικές κινήσεις έκαναν. Εννοείται ότι δεν ρωτήθηκαν οι συμμετέχοντες-ους να εξηγήσουν γιατί διαδήλωναν. Είδηση ήταν ότι έπεσαν κάποιες μολότοφ κι έσπασαν κάποιες βιτρίνες από ένα πολύ μικρό τμήμα διαδηλωτών -τα βίντεο που κυκλοφορούν, δίνουν στον θεατή να καταλάβει το πόσοι ήταν. Τα επεισόδια έληξαν γρήγορα, αλλά κατέλαβαν μεγάλο χώρο στην ειδησεογραφία.
Σαφώς οι μολότοφ είναι είδηση που πρέπει να καλυφθεί. Μάλιστα είναι από τις ειδήσεις που αρέσουν στα ΜΜΕ, γιατί έχει πολύ εντυπωσιακή εικονογράφηση. Η φωτιά έλκει το ανθρώπινο βλέμμα από τα πρώτα βήματα του είδους μας.
Ωστόσο, είδηση θα (έπρεπε να) είναι και οι χιλιάδες που διαδήλωσαν ειρηνικά.
Είναι είδηση γιατί ο αριθμός τους ήταν μεγάλος.
Είναι είδηση γιατί κατέβηκαν στο δρόμο για κάτι που συμβαίνει στην άλλη άκρη του κόσμου.
Είναι είδηση γιατί κατέβηκαν σε τόσο μεγάλο αριθμό, ενώ το κάλεσμα της κινητοποίησης διακινήθηκε στην ουσία μόνο από τα social media.
Είναι είδηση γιατί κατέβηκαν χιλιάδες σε μια διαδήλωση που δεν καλούσε κανένα κοινοβουλευτικό κόμμα, κανένα συνδικάτο και καμία θεσμική οργάνωση.
Είναι είδηση γιατί ενώ στην Ελλάδα παραδοσιακά οι διαδηλώσεις στρέφονται εναντίον κάτι που κάνει η Αμερική σε κάποια άλλη χώρα στον κόσμο, αυτή η διαδήλωση οργανώθηκε για κάτι που συμβαίνει στην ίδια την Αμερική και μάλιστα οι διαδηλωτές/τριες θεωρούν «αδέλφια» τους τους Αμερικανούς και τις Αμερικανίδες που διαδηλώνουν.
Είναι είδηση γιατί σε μια κοινωνία που γίνεται ολοένα και πιο εχθρική στον «άλλο», χιλιάδες διαδήλωσαν ενάντια στον ρατσισμό -και σε μια δημοκρατία πρέπει να είναι η είδηση η διαμαρτυρία όσων έχουν διαφορετική άποψη. Είναι είδηση γιατί σε μια δημοκρατία η μαζική ειρηνική διαμαρτυρία πρέπει να είναι είδηση.
Για να γίνει κατανοητό το πόσο πολιτικά χρωματισμένη είναι η επιλογή του τι είναι η είδηση, αρκεί να γίνει η σύγκριση της κάλυψης της χτεσινής διαδήλωσης με οποιαδήποτε τοπική διαμαρτυρία ενάντια στους πρόσφυγες. Κάποιες δεκάδες «κάτοικοι» (οι οποίοι συχνά είναι οι γνωστοί ακροδεξιοί της περιοχής) έχουν πολλαπλάσιο χρόνο κάλυψης της διαμαρτυρίας τους από τους χιλιάδες της χτεσινής διαδήλωσης, αλλά και όλων των κινητοποιήσεων με αριστερό πολιτικό πρόσημο.
Η δικαιολογία που συχνά προβάλλεται για τις ειδησεογραφικές επιλογές είναι ότι «αυτά θέλει ο κόσμος». Στην πραγματικότητα, ισχύει το «αυτά θέλουμε εμείς να πούμε στον κόσμο».
