Την Κυριακή το βράδυ ακόμα ένα περιστατικό γυναικτονίας έλαβε χώρα με μία 44χρονη γυναίκα να πέφτει νεκρή μπροστά στα μάτια της κόρης της, ενώ δράστης ήταν ο άντρας της. Το περιστατικό αυτό δεν είναι μεμονωμένο, αλλά έρχεται να συμπληρώσει μία μακροσκελή λίστα περιστατικών έμφυλης βίας, που φτάνουν μέχρι και τον θάνατο των θυμάτων. Δεν έχουν περάσει ούτε 2 εβδομάδες, άλλωστε, από τις 16 Νοεμβρίου όταν ένας αστυνομικός τραυμάτισε θανατηφόρα την σύζυγό του με το υπηρεσιακό του όπλο. Αυτά τα περιστατικά καθεαυτά αλλά και ο τρόπος που αντιμετωπίζονται στην δημόσια σφαίρα αναδεικνύουν με εμφατικό τρόπο το πώς η πατριαρχικά δομημένη κοινωνία αντιλαμβάνεται την αξία της ζωής των γυναικών, και γενικά οποιουδήποτε “παρεκκλίνει¨ από την νόρμα της ετεροκανονικότητας.
Σε μια συγκυρία οξυμένης οικονομικής και υγειονομικής κρίσης και μέσα σε ένα καθεστώς εγκλεισμού και κοινωνικής απομόνωσης, πολλά έμφυλα υποκείμενα αναγκάζονται να μείνουν κλεισμένα στο σπίτι. Το σύνθημα “Μένουμε σπίτι” σίγουρα δεν μεταφράζεται με τον ίδιο τρόπο για όλες-ους-α. Μπορεί ο ιός Covid19 να προσβάλλει συμμετρικά όλους και όλες χωρίς διακρίσεις, όμως οι επιπτώσεις του βιώνονται ασύμμετρα στη βάση των πολλαπλών καταπιέσεων (ταξικών, έμφυλων, φυλετικών κ.α.). Αυτό σημαίνει πως πολλές είναι οι γυναίκες που βρίσκονται εγκλωβισμένες μέσα σε κακοποιητικά, παρενοχλητικά και καταπιεστικά περιβάλλοντα, με τους ίδιους τους καταπιεστές τους να έχουν τα κλειδιά του σπιτιού τους. Τα περιστατικά αυτά έρχονται να προστεθούν στα ήδη αυξημένα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας και δυστυχώς μερικές φορές έχουν ως αποτέλεσμα τον κίνδυνο της σωματικής ακεραιότητας των θυμάτων, ακόμα και τη στέρηση της ζωής τους. Στην ίδια θέση βρέθηκαν και τα άτομα της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας, τα οποία βίωσαν ακόμα πιο έντονα την απομόνωση την περίοδο της καραντίνας καθώς δεν είχαν δυνατότητα να αλληλεπιδράσουν με τα υπόλοιπα μέλη της κοινότητας, την ίδια στιγμή που μερικά άτομα αναγκάζονται να διαμένουν σε σπίτια που δεν είναι αποδεκτά λόγω τους σεξουαλικού τους προσανατολισμού ή της ταυτότητας φύλου τους, βιώνοντας έτσι μεγάλη καταπίεση.
Δυστυχώς τα φαινόμενα έμφυλης βίας σπανίως εισέρχονται στον δημόσιο διάλογο με την σοβαρότητα που τους αρμόζει. Αντ΄αυτού, συνήθως αποσιωπούνται και θεωρούνται ως ζητήματα που αφορούν αποκλειστικά την ιδιωτική σφαίρα, ενώ σε πολλές περιπτώσεις οι δράστες γυναικοκτονιών θυματοποιούνται και με αυτό τον τρόπο αποκρύπτεται η έμφυλη διάσταση των αξιόποινων αυτών πράξεων. Την ίδια στιγμή τα καθεστωτικά ΜΜΕ αρέσκονται στο να πλαισιώνουν τα εγκλήματα αυτά με ιστορίες ζήλιας, πάθους κ.ο.κ. υποβαθμίζοντας έτσι την σημασία τους. Από την άλλη, το ίδιο το κράτος αδιαφορεί και αφήνει απροστάτευτες χωρίς καμία μέριμνα και στήριξη, όσες έρχονται αντιμέτωπες με τέτοιες συμπεριφορές καταπίεσης και βίας- είτε σωματικής, είτε λεκτικής, είτε ψυχολογικής. Η έλλειψη κρατικών δομών υποστήριξης, ενημέρωση και χρηματοδότηση για αυτές που ήδη υπάρχουν, πολιτικών οικονομικής κάλυψης και η κατοχύρωση ενός νομικού πλαισίου για διακεκριμένα εγκλήματα που έχουν ως κίνητρο το φύλο ή τον σεξουαλικό προσανατολισμό δυσχεραίνουν ακόμη περισσότερο τη θέση των έμφυλων υποκειμένων και τα αποθαρρύνουν να μιλήσουν δημόσια για όσα υφίστανται.
Στις 25 Νοέμβρη- παγκόσμια ημέρα κατά της έμφυλης βίας- αλλά και κάθε μέρα οφείλουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια σε κάθε πατριαρχική δομή που εκμεταλλεύεται, καταπιέζει, περιθωριοποιεί και δολοφονεί! Συνεχίζουμε να αναδεικνύουμε όλες τις μορφές έμφυλης βίας με τις οποίες καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωπες: στο σπίτι, στη δουλειά, στο πανεπιστήμιο, στο δρόμο- από αγνώστους, φίλους, οικογενειακά πρόσωπα. Συνεχίζουμε να διεκδικούμε ορατότητα και να δημιουργούμε εκείνες τις συνθήκες που θα δίνουν στα θύματα το θάρρος να μιλήσουν για τα βιώματα και τις εμπειρίες τους, μέχρι να μην μπορεί να πει κανείς πως δεν ήξερε. Ενάντια σε κάθε εξουσιαστική λογική που βλέπει τα σώματα μας ως πεδία μάχης, ενάντια σε όσους μας βλέπουν ως αναλώσιμες, θα βγούμε για άλλη μια φορά στο δρόμο τηρώντας όλα τα υγειονομικά μέτρα προστασίας για να διεκδικήσουμε το αυτονόητο. Δεν θα είμαστε όλες, όμως, θα λείπουν οι δολοφονημένες!
Δίνουμε δυναμικό και μαχητικό παρόν την Τετάρτη 25 Νοέμβρη στις 17:00 στην πλατεία Συντάγματος, με μάσκες, κρατώντας αποστάσεις και τηρώντας όλα τα μέτρα προστασίας, αλλά πάντα συλλογικά!
Σε μια τόσο βαθιά πατριαρχική κοινωνία δεν αρκεί να μην υποστηρίζουμε την πατριαρχία, οφείλουμε να την πολεμάμε!
