Το τελευταίο διάστημα είδαμε να ξετυλίγεται ακόμη μία φορά ένα κουβάρι κοροϊδίας απέναντι σε εργαζόμενους και εργαζόμενες στη προσπάθεια να πλεχτεί το παραμύθι του τέλους των μνημονίων. Η συμβολική αύξηση του κατώτατου μισθού, οι νέες ρυθμίσεις για τις συλλογικές συμβάσεις κατά βάση με τη βούληση των εργοδοτών και με βάση υπουργικούς νόμους και όχι συλλογικές διαπραγματεύσεις καθώς και τα αντίμετρα και οι διευκολύνσεις για τις επιχειρήσεις απέναντι στα “βλαβερά” παραπάνω μέτρα μαρτυρούν με τον καλύτερο τρόπο την αλήθεια πίσω από τα κυβερνητικά ψέματα. Για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ο στόχος δεν είναι άλλος από την παγίωση του τωρινού μνημονιακού εργασιακού καθεστώτος και το μέσω δεν είναι άλλο από την παραχώρηση της πρωτοβουλίας των κινήσεων στην εργοδοτική πλευρά για τον καθορισμό των εργασιακών σχέσεων τα επόμενα χρόνια. Η παραπάνω λογική εξάλλου έκανε την πρώτη χυδαία εμφάνισή της με το ιδεολόγημα της «Κοινωνικής Συμμαχίας» που για πρώτη φορά τον προηγούμενο Μάιο πρότεινε στους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες τη λογική της ταξική συμφιλίωσης και του συμβιβασμού για το «κοινωνικό καλό».
Απέναντι σε αυτό ακριβώς το σκεπτικό ήδη από το καλοκαίρι έχει αρχίσει η συζήτηση για την ανάγκη οικοδόμησης αντιπαραθετικών μορφών εργατικής οργάνωσης και πάλης που να μπορούν να συγκροτούν ένα αντίπαλο δέος στον συμβιβασμό του εργοδοτικού και συστημικού συνδικαλισμού. Έτσι κι αλλιώς τα λαμπρότερα παραδείγματα εργατικών αγώνων του τελευταίου διαστήματος φαίνεται να εμφανίζονται πολύ μακριά από τις γραφειοκρατικές νόρμες, εκεί όπου το ταξικό ένστικτο και η ριζοσπαστική σκέψη τροφοδοτούν με αυταπάρνηση τις μάχες για τα δικαιώματα και τις ανάγκες των από τα κάτω. Τέτοιες συσπειρώσεις δυνάμεων προσπάθησαν από το καλοκαίρι να θέσουν το ερώτημα μίας από τα κάτω οργανωμένης απεργίας απέναντι στην Κυβερνητική επίθεση και τον συνδικαλιστικό συμβιβασμό στη 1η Νοέμβρη, μία επιλογή που πολεμήθηκε από τις διαφορετικές εκφάνσεις των συνδικαλιστικών ηγεσιών συμπεριλαμβανομένου δυστυχώς του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ.
Τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα διαφορετικά σωματεία να έχουν προκηρύξει απεργίες στη 1η και στις 14 Νοέμβρη. Για τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες σε αυτή τη συγκυρία δεν μπορεί να υπάρχει άλλη επιλογή από την στήριξη των σωματείων τους και την προσπάθεια αυτά να ξεφύγουν από λογικές διαλόγου και ενσωμάτωσης. Τα ερωτήματα για όλους και όλες εμάς παραμένουν ανοιχτά. Πως θα καταφέρει στο σήμερα το συνδικαλιστικό κίνημα να παράξει ρωγμές και να ανοίξει δυναμικά την συζήτηση για τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, τις εργασιακές συνθήκες, το μισθολογικό; Πως θα μπορέσει το εργατικό κίνημα να ξεφύγει από τη γραφειοκρατία και τον συμβιβασμό και να ξαναδώσει ζωή στους δυναμικούς αγώνες και διεκδικήσεις του αύριο; Η απάντηση στα παραπάνω δεν μπορεί παρά να προκύψει μέσα από τις ίδιες τις διεργασίες στους χώρους εργασίας, τις νέες μορφές ριζοσπαστικής οργάνωσης, τις μάχες που δόθηκαν και αυτές που δεν έχουν δοθεί ακόμη.
Με αυτό το σκεπτικό πρέπει να στηριχτεί η διακλαδική απεργία στη 1η Νοέμβρη, όπου συμμετέχουν «8» πρωτοβάθμια σωματεία με αιχμή τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας και τη διεκδίκηση συλλογικών συμβάσεων. Προσυγκέντρωση 12:00μμ στα Χαυτεία!
Παράλληλα, με το ίδιο σκεπτικό θέλουμε να μπολιαστεί και η απεργία της 14ης Νοέμβρη απέναντι στον διάλογο και το συμβιβασμό, την απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος από τη κυβέρνηση και την εργασιακή «κανονικότητα» του μεταμνημονίου.
