του Αντώνη Φάρα
Το παρόν κείμενο αποτελεί αναδημοσίευση από το Δελτίο Θυέλλης, νο 51, την περιοδική έκδοση του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαίωματα, ως συμβολή ενόψει της κοινής πανελλαδικής διαδικασίας της Ανασύνθεσης-ΟΝΡΑ, της ΑΡΚ – Αριστερής Ριζοσπαστικής Κίνησης, του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα και της Δικτύωσης για τη Ριζοσπαστική Αριστερά, καθώς και ανένταχτων αγωνιστών/τριών, που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 8 και την Κυριακή 9 Δεκεμβρίου στη Νομική (Αίθουσα 11, 5ος όροφος, ώρα έναρξης 12:00) με στόχο τη διαμόρφωση των όρων για μια νέα συλλογικότητα στον χώρο της αντικαπιταλιστικής διεθνιστικής Αριστεράς.
—————————————————————–
“Γκρίζο στο γκρίζο είναι το μοναδικό, το δικαιωμένο χρώμα της ελευθερίας”[1]. Η συγκεκριμένη φράση, μπορεί αρχικά να μοιάζει απαισιόδοξη ή έστω ειρωνική. Ευτυχώς, νομίζω, ότι δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Αν και εκφράζεται σαν βεβαιότητα, μας επιτρέπει να κάνουμε εκείνες τις ερωτήσεις και σκέψεις, που η καθημερινότητα ή η ενασχόληση με μία σειρά από υποχρεώσεις δεν μας αφήνουν. Κυρίαρχα να ρωτήσουμε τι είναι η ελευθερία, τι είναι γκρίζο και τι χρώμα στις ζωές μας: πως θα θέλαμε να ήταν και τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό.
Μπορούμε να αναφέρουμε εν συντομία την κατάσταση του κινήματος και της αριστεράς μετά το μακρύ καλοκαίρι του 2015. Μπορούμε επίσης να αναλύσουμε εκτενώς το τι σημαίνει μνημονιακή ολοκλήρωση και τι υπηρεσίες έχει να προσφέρει αυτή η κυβέρνηση στο διεθνές και εγχώριο κεφάλαιο. Τους τρόπους με τους οποίους έχει εισάγει στην κοινωνική πλειοψηφία τη συνθηκολόγηση, την αναμονή και την απογοήτευση, σταθεροποιώντας ένα πολιτικό σύστημα που βρισκόταν σε πλήρη πολιτική κρίση για να εγκαθιδρύσει έναν νεόκοπο δικομματισμό. Τα ζητήματα αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλες/ους μας. Αυτά για τα οποία πρέπει να μιλήσουμε είναι οι αναπαραστάσεις και το “από εδώ και πέρα” που δημιουργήθηκαν μέσα από τις μάχες που δόθηκαν που δόθηκαν το προηγούμενο διάστημα και έχει σημασία να συνεχίζουν να δίνονται.
Γιατί μέσα από αυτές τις μάχες είναι που βρήκαμε στην πορεία νέους/ες συντρόφους/ισσες, που αναρωτηθήκαμε για τα τετράγωνα μέσα στα οποία είχαμε χωρέσει την πολιτικοποίηση μας, που ψάξαμε περισσότερο τα νέα ερωτήματα πριν αρχίσουμε να υιοθετούμε προκάτ λύσεις. Οι συλλογικότητες που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο προέκυψαν από την εναντίωση στη μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και τη διάψευση της κοινωνικής διαθεσιμότητας όπως εκφράστηκε τον Ιούλιο του 2015, έχουμε μία σειρά από επεξεργασίες και αναπαραστάσεις που μας επιτρέπουν να ξεκινήσουμε τον στρατηγικό διάλογο και τη κοινή συμπόρευση με στόχο μία μελλοντική διαδικασία ενοποίηση. Εκτιμώ ότι για αυτή τη “δουλειά” μας και για το επόμενο διάστημα μας χρειάζονται τα παρακάτω εργαλεία-παραδοχές:
- Το πολιτικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε ολοκληρωτικά. Όχι λόγω (ή μόνο) της κακής ηγεσίας, αλλά εξαιτίας της διευρυμένης αντίθεσης συμφερόντων, πρακτικών και πολιτικών που κλήθηκε να διαχειριστεί. Το παράδειγμα ΣΥΡΙΖΑ είναι προς αποφυγή και συνοψίζεται σε ένα κόμμα καρτέλ με δυσανάλογη ριζοσπαστική πολιτική και κοινωνική γείωση από την εκλογική του καταγραφή, που προσπαθούσε να γεφυρώσει τις αντιθέσεις του αγκαλιάζοντας λογικές εθνικού συμφέροντος, δημοσιονομικής πειθαρχίας, κράτους διαμεσολαβητή κα.
- Ο καπιταλισμός και το κράτος είναι δομές όσο είναι και σχέσεις. Για να λάβουν αντικειμενική αξία πρέπει να μεταφράζονται σε υλικές επιδιώξεις, να πείθουν τα υποκείμενα να εκχωρούν την ελευθερία τους για χάρη της ασφάλειας τους, να μετατρέπουν την κοινωνική επινοητικότητα σε παθητικό δέκτη. Το δόγμα της απουσίας εναλλακτικής συμβαδίζει με το δόγμα της τάξης και ασφάλειας και με την αντιδραστική πολιτική στο προσφυγικό. Οι συλλογικότητες μας πρέπει να ενισχύουν τον πειραματισμό, την επινοητικότητα, τις πρωτότυπες μορφές αγώνα, τον αντιδογματισμό.
- Χρειάζεται να επιστρέψουμε στην καθημερινότητα, αρχικά για να την κατανοήσουμε και στην συνέχεια να την οργανώσουμε και να την αλλάξουμε. Η δυνατότητα των εργαζόμενων, των νέων, των κοινωνικά αόρατων να σωρρεύσουν ισχύ στα χέρια τους είναι κομβικό σημείο για την αναστροφή της καθημερινότητας. Ονομάζουμε δημιουργικό αντικαπιταλισμό τους τρόπους που ενισχύουν το κίνημα για την πραγματική αλλαγή της τάξης πραγμάτων στο σήμερα και επιδιώκουν να ικανοποιήσουν τις ριζοσπαστικές κοινωνικές ανάγκες. Καλούμαστε να επερωτήσουμε και να δράσουμε πάνω σε ζητήματα κατανάλωσης, σχέσεων παραγωγής, περιβαλλοντικής καταστροφής, ταξικών συμφερόντων και πρακτικών αλληλεγγύης συγκροτώντας εναλλακτικές απέναντι στην λεηλασία που προκαλεί το κεφαλαίο.
- Η νεολαία φαίνεται να αποτελεί μία εν δυναμεί κοινωνική πρωτοπορία στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό, τόσο λόγω της υλικής κατάστασης που καλείται να αντιμετωπίζει και της διάψευσης προσδοκιών που αυτή συνεπάγεται όσο και των εμπειριών και των αναπαραστάσεων που κουβαλάει. Είναι η (μη πλειοψηφική αλλά δραστήρια) νεολαία που αγωνίζεται στις σχολές, που εργάζεται και συχνά στήνει πρωτοβάθμια σχήματα σε εργασιακούς χώρους γαλέρες, που αυτο-οργανώνεται σε επίπεδο γειτονιάς ή σε κολλεκτίβες εργασίας, που ακούει ΛΕΞ και Θανάση, που φωνάζει “Κλωτσιές με δωδεκαποντο να βάλετε μυαλό” στην πορεία για τον Ζακ. Η νεολαία που είτε θα διαχειριστεί τον καζινό-καπιταλισμό του μέλλοντος ή θα επιθυμήσει να τον τσακίσει.
- Η ανάγκη για μία νέα αριστερά είναι επιτακτική – όχι στον αξόνα της υποχρέωσης αλλά σε αυτόν της επιθυμίας. Χρειάζεται να είμαστε διατεθειμένες/οι να προχωράμε σε διαδικασίες πολιτικής ανασύνθεσης όχι εστιάζοντας απλά σε επιμέρους συλλογικότητες αλλά κυρίαρχα με πρακτικές και απόψεις. Οι οργανώσεις στις οποίες απευθύνεται το κάλεσμα για κοινή διαδικασία συγκρότησης – το Δικτύου, η Δικτύωση, η Ανασύνθεση-ΟΝΡΑ και η ΑΡΚ – έχουν μπροστά τους τη δυνατότητα να προσθέσουν περιεχόμενο στο αίτημα για μία νέα αριστερά καθώς και να δείξουν δυνατότητες σύγκλισης σε μία εποχή που ο κατακερματισμός της αριστεράς συνεχίζει ακάθεκτος.
Κλείνοντας, καλούμαστε να προχωρήσουμε σε μία διαδικασία συγκρότησης διασφαλίζοντας τα σημεία και τις προοπτικές που σημειώθηκαν παραπάνω. Η οποία από την θα οργανώσει τον πολιτικό διάλογο και προσανατολισμό του επόμενου διάστημα από την άλλη θα αναζητήσει νέες μορφές και τρόπους οργάνωσης. Μία μαζική, δημοκρατική, ανοιχτή και συντροφική προσπάθεια από την μία να ρίξουμε γκρίζο στο γκρίζο και από την άλλη να αναζητήσουμε τα χρώματα μας.
—————————————————————–
[1] Karl Marx, Παρατηρήσεις για την πρόσφατη πρωσική οδηγία περί λογοκρισίας, 1842
