Από την 1η Ιουνίου αρχίζει η σταδιακή έξωση χιλιάδων προσφύγων που έχουν πάρει πολιτικό άσυλο (ο αριθμός μπορεί να φτάσεις τις 10.000) από τις κρατικές δομές φιλοξενίας. Το σχετικό μέτρο έχει νομοθετηθεί από την προηγούμενη κυβέρνηση και είχε αρχίσει να εφαρμόζεται. Η σημερινή κυβέρνηση μείωσε το χρονικό όριο έξωσης από τις δομές στον ένα μήνα μετά την παροχή ασύλου –πριν ήταν έξι. Το χειρότερο όμως είναι ότι γενικεύει την εφαρμογή του.
-Για τους πρόσφυγες που έχουν πάρει άσυλο, η έξωση σημαίνει αστεγία και δραματική υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου της ζωής τους. Μα πάνω απ’ όλα συνεπάγεται τον ασφυκτικό περιορισμό της δυνατότητάς τους να ενταχθούν ομαλά στο κοινωνικό σύνολο.
-Για το κοινωνικό σύνολο η έξωση των χιλιάδων προσφύγων θα φέρει τα προβλήματα που κάθε φορά προκαλούνται από την αύξηση των αποκλεισμένων. Τι ακριβώς περιμένουμε να κάνουν αυτοί οι χιλιάδες άνθρωποι που θα βρεθούν στο δρόμο χωρίς κανένα στήριγμα;
Δεν πρόκειται για μια επιλογή που αποσκοπεί στην εξοικονόμηση πόρων–το όποιο δημοσιονομικό κόστος είναι ελάχιστο. Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση θέλει να παροξύνει την πολιτική της αποτροπής, δηλαδή το διαβόητο «να τους κάνουμε το βίο αβίωτο». Παράλληλα, θέλει να ευθυγραμμιστεί πολιτικά με τις ακραίες ρατσιστικές και ακροδεξιές φωνές.
Οι εξώσεις πρέπει να ακυρωθούν στην πράξη. Είναι ζήτημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και υπεράσπισης της κοινωνίας στο σύνολό της. Ο κρατικός ρατσισμός μάς απειλεί όλες όλους, ντόπιους-ες και ξένους-ες.
