Καμία θυσία για την οικονομία!

Αυτοπεριοριστήκαμε όλο το προηγούμενο διάστημα, συναισθανόμενοι τη βαρύτητα της κατάστασης. Την ίδια ώρα έκλειναν τα πάρκα και τις αστικές παραλίες (όπως της Θεσσαλονίκης), προκαλώντας ουσιαστικά μεγαλύτερο συνωστισμό στα στενά των πόλεων. Και ταυτόχρονα άφησαν ανοιχτές μη κρίσιμες παραγωγικές μονάδες και επιχειρήσεις, σε πολλές από τις οποίες ο συνωστισμός συνεχιζόταν ή σταμάτησε μόνο μετά την παρέμβαση των εργαζομένων. Μας είπαν να μην φοράμε μάσκα και μετά μας είπαν να την φοράμε, υπό προϋποθέσεις. Άφησαν πολλούς από μας χωρίς εισόδημα, αφήνοντας ταυτόχρονα ασύδοτους τους εργοδότες.

Είναι σαφές, λοιπόν, ότι, ενώ το σύστημα δημόσιας υγείας έμενε πλήρως αποδιαρθρωμένο και η κυβέρνηση κατά βάση έψαχνε τρόπους να ενισχύει πολλαπλώς τους εργοδότες, τους καναλάρχες, τους κλινικάρχες και άλλες αντίστοιχες κοινωνικές ομάδες, η κοινωνία συνολικά τον τελευταίο καιρό επέδειξε στάση συλλογικής ευθύνης, τηρώντας κατά γράμμα τις υγειονομικές προβλέψεις.

Σήμερα, όμως, η κυβέρνηση έρχεται, ως δια μαγείας και χωρίς δημόσια και διαρκή επιστημονική τεκμηρίωση, να μας πει ότι μπορούμε να επανέλθουμε στην «κανονικότητα» της αγοράς.

Μια επάνοδος στην «κανονικότητα» η οποία επιχειρείται βεβιασμένα κάτω από τις πιέσεις του κεφαλαίου που επείγεται να επανέλθει στην κερδοφορία και γίνεται χωρίς να υπάρχει μόνιμος μηχανισμός επιδημιολογικής επιτήρησης που είναι ο μόνος με δυνατότητα εξασφάλισης πλήρους και αντικειμενικής εικόνας της επιδημίας.

Μια κανονικότητα που συνδυάζει την αδιαφορία για τα εισοδήματα και την υποτίμηση της υγείας των λαϊκών τάξεων, με καθαρά κατασταλτικές προβλέψεις:

Το άνοιγμα των σχολείων – ενώ αντιληφθήκαμε ότι τα παιδιά και οι νέοι είναι επικίνδυνο να μεταδώσουν το ιό (ως ασυμπτωματικοί φορείς) – και των δικαστηρίων που συνοδεύεται από έναν τραγέλαφο υποτιθέμενων μέτρων ασφαλείας.
Την άρση ακόμα και αυτής της πενιχρής επιδοματικής στήριξης, για όσους/ες δεν είναι «υποχρεωτικά κλειστοί», καθώς όλα πλέον είναι «κανονικά».
Την επιβολή προστίμων για τη μη χρήση μάσκας, την ώρα που δεν την παρέχει δωρεάν στον πληθυσμό ως προστατευτικό μέσο, και δεν επιβάλλει καν διατίμηση στις εκτοξευμένες τιμές.
Την πέραν κάθε λογικής «αυστηρή σύσταση» για περιορισμό της κυκλοφορίας μετά τις 12:00 το βράδυ
Την απουσία ελεγκτικών μηχανισμών για την επιβολή των πρωτοκόλλων του ΕΟΔΥ στους εργασιακούς χώρους. Το «1 άτομο ανά 10τμ», παραβιάζεται ήδη σε πολλά γραφεία και παραγωγικές μονάδες.
Την πρόβλεψη να μην κλείνουν παραγωγικές μονάδες ή σχολεία για ένα κρούσμα.

Άρα, μια κανονικότητα στην οποία οι εργαζόμενοι/ες θα είναι αναλώσιμοι/ες για την κερδοφορία των επιχειρήσεων, με την προφύλαξη της υγείας τους να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα.

Μια κανονικότητα στην οποία για την επανεκκίνηση της οικονομίας λαμβάνονται βιαστικά και απροσχεδίαστα μέτρα, με εμφανή τον κίνδυνο μιας νέας έξαρσης του ιού.

Μια κανονικότητα στην οποία πάλι υπάρχει μόνο η ατομική ευθύνη.

Η επάνοδος αυτού του τύπου θέτει σε κίνδυνο ότι έχει κατακτηθεί ως τώρα.

Μας λένε, δηλαδή, να επιστρέψουμε στην κανονικότητα, ενώ αυτή η κανονικότητα είναι το πρόβλημα. Ένα πρόβλημα που επιδεινώθηκε από την εκτίναξη της ανεργίας, την καταστροφή των μικρο-επιχειρηματιών και αυτοαπασχολούμενων, την συσσώρευση χρεών. Και ακόμα με τις δεκάδες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, και τα καταστροφικά νομοσχέδια που ψηφίστηκαν χωρίς καμιά δημοκρατική διαδικασία.

Αυτή η «κανονικότητα» δεν είναι η δική μας. Και γι’ αυτό θα μας βρίσκεται συνέχεια απέναντι.

Απαιτούμε:

Ενίσχυση του συστήματος υγείας: Η αντιμετώπιση της επιδημίας δεν είναι μια υπόθεση μερικών εβδομάδων αλλά μαραθώνιος με διάρκεια , εξάρσεις και υφέσεις. Βρίσκει τις δημόσιες δομές υγείας αποδιαρθρωμένες μετά από μια δεκαετία υποχρηματοδότησης λόγω των πολιτικών λιτότητας και των μνημονίων. Αυτή η κατάσταση επιβάλει την στρατηγική στήριξη του ΕΣΥ κι όχι μέτρα ευκαιριακού χαρακτήρα. -Γενναία αύξηση των δαπανών υγείας -Πρόσληψη μόνιμου ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού στα επίπεδα που διεκδικούν τα συνδικάτα των λειτουργών της υγείας με αύξηση των μισθών τους -Δραστική αύξηση των ΜΕΘ που να καλύπτουν τις υγειονομικές ανάγκες – Οργάνωση της πρωτοβάθμιας υγείας – Θωράκιση του ΕΣΥ, μακροχρόνιος σχεδιασμός και οργάνωση.
Δωρεάν παροχή των μέσων προστασίας σε όλους/όλες. Είναι αδιανόητο η παροχή μέσων προστασίας να καταλήγει στην «ατομική ευθύνη» του «φτιάξ’ το μόνος σου».
Λύση τώρα για όλες και όλους που ζουν σε συνθήκες συνωστισμού σε κάθε μορφής κλειστές δομές, όπως οι φυλακές, τα προσφυγικά καμπ, και τα στρατόπεδα. Αποασυλοποίηση των γηροκομείων, που αποτέλεσαν τους πιο πληγμένους χώρους πανευρωπαϊκά, με ενίσχυση της βοήθειας στο σπίτι.
Επέκταση των οικονομικών μέτρων στήριξης (επίδομα, μείωση ενοικίου, αναστολές πληρωμών).
Συγκρότηση μόνιμου μηχανισμού επιδημιολογικής επιτήρησης, με δημόσια αποτελέσματα, ώστε να εξασφαλίζεται η συμμετοχή των πολιτών στην τήρηση των μέτρων. Καμία άρση μέτρων αν δεν συνοδεύεται από διασφάλιση των συνθηκών υγείας.
Αυστηρούς ελέγχους για την τήρηση των εργασιακών δικαιωμάτων και των μέτρων ασφαλείας στους εργασιακούς χώρους.
Άδειες ειδικού σκοπού για όλους τους εργαζόμενους που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες, και προβλέψεις για όσους συγκατοικούν με ευπαθείς (άδειες, παροχή στέγης κλπ)
Κατάργηση κάθε αυθαίρετου περιορισμού και «σύστασης» για την κυκλοφορία.
Κατάργηση του προστίμου για τις μάσκες.