Πρόσφατα, η ολυμπιονίκης Σοφία Μπεκατώρου μίλησε για το βιασμό της από τον παράγοντα της ελληνικής ιστιοπλοϊκής ομοσπονδίας Αριστείδη Αδαμόπουλο. Τα χαρακτηριστικά που πήρε η καταγγελία έχουν ωθήσει πολλές γυναίκες να βγουν και να μιλήσουν για τα δικά τους βιώματα.
Από τη δημόσια συζήτηση δεν λείπουν βέβαια οι φωνές που ρωτούν δήθεν από αγνή απορία ποιος είναι ο λόγος να καταγγείλει καμιά τόσα χρόνια μετά. Και μεις δεσμευόμαστε: όσους λένε σε θύματα έμφυλης βίας πως τώρα μιλούν γιατί το θυμήθηκαν, θα τους κάνουμε να μην ξεχάσουνε ποτέ.
Το έχουμε μάθει ως τώρα, μέσα από όσα ζήσαμε (πιο πολύ) κι από όσα διαβάσαμε, αλλά το μαθαίνουμε ξανά κάθε φορά: στον κόσμο που ζούμε η παρενοχλητική κουλτούρα είναι τόσο βαθιά εμπεδωμένη που ακόμα και σήμερα, τόσους φεμινιστικούς αγώνες μετά, χρειάζεται να λέμε ότι δεν ευθύνεται το θύμα.
Δεν φταίει αυτή που υφίσταται τη λεκτική, την ψυχική τη σωματική βία, αυτή που παρενοχλείται και κακοποιείται με οποιοδήποτε τρόπο.
Παράλληλα, μπορεί να γραφτεί ή να ειπωθεί πως είναι μόνο υποκριτικό να βγαίνουν όλοι αυτοί που σταθερά ανά τα χρόνια μας φιμώνουν, όλοι αυτοί των οποίων η στάση σταθερά είναι απέναντί μας, ξαφνικά να δηλώνουν πως είναι δίπλα μας. Είναι όμως κάτι παραπάνω από αυτό. Όταν μέχρι κι ο Ανδρέας Λοβέρδος νιώθει την ανάγκη να σταθεί με τη Σοφία Μπεκατώρου είναι κάτι περισσότερο. Φοβούνται τις γυναίκες, τις θυμωμένες θηλυκότητες, γιατί ξέρουν πως μπορούν να κινήσουν τον κόσμο όλο. Και καλά κάνουν και τρέμουνε.
Ο τρόμος αυτός ίσως δεν προκύπτει από τη συνειδητοποίηση της θηλυκότητας ως υποκειμένου με εξεγερσιακά χαρακτηριστικά. Όμως τις τελευταίες μέρες, καταγγελίες για περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης δημοσιεύονται η μια μετά την άλλη, κάνοντας τις προηγούμενες πιο ισχυρές.
Φοιτήτριες, (πρωτ)αθλήτριες, δημοσιογράφοι, εργαζόμενες σε διαφορετικά πεδία, κατονομάζουν προϊσταμένους, καθηγητές τους, εργοδότες τους, ανθρώπους που σε ένα μεγάλο βαθμό συνδέονται μαζί τους από θέσεις εξουσίας. Γιατί σ’ αυτά τα περιστατικά τα θύματα εξαναγκάζονται περισσότερο να υποφέρουν στη σιωπή τους.
Αλλά η ίδια η κλίμακα των καταγγελιών καταρρίπτει κάθε απόπειρα να παρουσιαστούν οι παρενοχλήσεις ως μεμονωμένα περιστατικά, τη στιγμή μάλιστα που στον ίδιο χώρο αθλητισμού φέρονται, μετά τη Σοφία Μπεκατώρου και άλλες αθλήτριες να έχουν κακοποιηθεί με πιο πρόσφατη την καταγγελία που αφορά ένα 11χρονο κορίτσι- ένα παιδί.
Και βέβαια δεν τρέφουμε αυταπάτες: τα περιστατικά έμφυλης βίας δεν περιορίζονται μόνο στα παραπάνω σχήματα.
Ούτε άλλωστε και η σιωπή των θυμάτων επιλέγεται γενικά κι αόριστα από τα ίδια. Είναι οι εκβιασμοί που τους την επιβάλλουν, η αμφισβήτησή τους. Τις αποθαρρύνει να μιλήσουν η αντιμετώπισή τους από την ίδια την αστυνομία όταν αρνείται να δεχτεί την καταγγελία τους και η ατιμωρησία των παραβιαστών που διασφαλίζουν ότι τέτοια περιστατικά μένουν στο σκοτάδι, μέχρι να ξεσπάσει ένα μαζικό κίνημα όπως το ΜeToo που έχει ξεσπάσει αυτό τον καιρό που διεκδικεί όλο το δημόσιο χώρο που συνήθως στερούνται αυτές οι καταγγελίες
Θα το πούμε ξανά. Είμαστε με αυτές που καταγγέλλουν. Και είμαστε πολλές. Είμαστε πολλοί.
Γιατί η μόνη απάντηση που μπορεί να δοθεί απαιτεί την υλική αποτύπωση της αλληλεγγύης.
Απέναντι στον καπιταλισμό και την πατριαρχία.
Γιατί η μόνη απάντηση που μπορεί να δοθεί είναι φεμινιστική΄ μια πρακτική που περιγράφει με τον πιο γλαφυρό τρόπο τον αγώνα για έναν κόσμο που δεν εξουσιάζεται άνθρωπος από άνθρωπο
