Ο πρόσφατος αγώνας των delivarάδων στην e-food, η μαζική αλληλεγγύη της κοινωνίας στους εργαζόμενους και η μαχητική ταξική στάση των σωματείων τους, πέτυχαν μία μεγάλη νίκη για το εργατικό κίνημα της χώρας. Όχι μόνο κατόρθωσαν να διασφαλίσουν και να διευρύνουν τα εργασιακά δικαιώματά και τις δουλειές εκατοντάδων, αλλά έδειξαν έναν πραγματικό δρόμο: οι εργαζόμενοι “είμαστε το σώμα και το πρόσωπο, η δύναμη και η πραγματική εικόνα (…). Εμείς είμαστε αυτοί που παράγουν, ψήνουν, συσκευάζουν, ιδρώνουν, οδηγούν, κάνουν ταμεία. Εμείς παράγουμε τα κέρδη τους, εμείς κρατάμε όλο τον μηχανισμό στα χέρια μας. Κι αυτό που με λογικά επιχειρήματα διεκδικούμε, οφείλουν να το πράττουν” .
H εργατική τάξη της χώρας οδηγεί μηχανάκια, ζει με πενταροδεκάρες, απειλείται διαρκώς από τα αφεντικά, την ανασφάλιστη εργασία και τον κίνδυνο του ατυχήματός. Στις αρχές της πρόσφατης κακοκαιρίας, τα ξημερώματα της Δευτέρας, η εργατική τάξη της χώρας έχασε ένα νέο παιδί, τον Ανέες Μιρ – ο θάνατος του καλυφθηκε από τα μέσα σύντομα και σποραδικά: 18χρονος ντελιβεράς σκοτώθηκε σε τροχαίο. Σε κάθε άρθρό, την είδηση συνόδευαν οι λέξεις μετανάστης, ανασφάλιστος και μόνος ενώ σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, κανείς δεν αναζήτησε τον νεκρό νέο – ούτε φίλος, ούτε συγγενής, ούτε καν κάποιος από το κατάστημα που εργαζόταν – ενα εστιατόριο στην πλατεία Θεάτρου. Κανείς δεν απέδωσε ευθύνες για τον θάνατο του, κανείς δεν νοιάστηκε.
Ο Ανέες ήταν παιδί μιας πάμφτωχης οικογένειας από το Πακιστάν, αναγκάστηκε να έρθει στην στην Ελλάδα σε ηλικία 15 ετών με σκοπό να βρει δουλειά και να στηρίξει τους δικούς του. Για τρία χρόνια έμεινε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Θήβα και μόλις πριν ένα μήνα, λόγω της ενηλικίωσης του, βρέθηκε σ’ ένα διαμέρισμα του προγράμματος ESTIA.
Ο Ανέες πάλευε χρόνια για αποκτήσει άσυλο. Μετά την νέα υπουργική απόφαση που προσπαθεί να στέρησει το άσυλο από τους Πακιστανούς, χαρακτηρίζοντας ως ασφαλείς τρίτες χώρες τη Τουρκία και άλλες χώρες της διαδρομής για να τους επιστρέφει σε αυτές και να τους κρατά εκτός Ευρώπης, οι πιθανότητες του ήταν λίγες.
Ο Ανέες για το ελληνικό κράτος ήταν ένας “ξένος”, χωρίς δικαιώματα. Ήταν εκείνος που θα έκανε την δύσκολη δουλειά, που θα δούλευε ανασφάλιστος ως ντελιβεράς. Ήταν εκείνος που όταν ήρθε αντιμετωπιστηκε ως εχθρός και όταν προσπαθεί να ζήσει ως αναλώσιμος.
Ο Αννές ήταν ένας φτωχοδιάβολος, πλήρως αόρατος για το κράτος, για τις δομές, για την κοινωνία, ακόμη και για τα… social media.
Για εμάς, ο Ανέες Μιρ είναι ένα σύμβολο της πολυεθνικής εργατικής τάξης της χώρας. Αυτών που ζυμώνουν αλλά δεν έχουν ψωμί. Ο θάνατος του όμως δεν ήταν τραγωδία, ήταν έγκλημα.
Φωνάζουμε και αναδεικνύουμε το όνομα του ως ελάχιστη απόδοση σεβασμού στην απώλεια του. Αν δεν τον αναζητεί κανείς, θα τον αναζητήσουμε εμείς.
Καλούμε τους χιλιάδες πολίτες, τα σωματεία του κλάδου με τα σημαντικά αντανακλαστικά τους, τις πολιτικές και κοινωνικής οργάνωσεις, να βγουν μπροστά και να απαιτήσουν δικαιοσύνη και ζωή για τον Ανέες Μιρ και για να μην υπάρξει επόμενοι Ανέες Μιρ.
Ο αγώνας για μια καλύτερη ζωή είναι συλλογικό χρέος: Χαρτιά για όλους τους μετανάστες εργάτες και μετανάστριες εργάτριες!
