Πριν δύο χρόνια, την άνοιξη του 2018 ο Βασίλης Δημάκης πραγματοποιούσε απεργία πείνας και δίψας, με αίτημα την χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών ώστε να μπορεί να παρίσταται στα μαθήματα της Σχολής στην οποία σπουδάζει μέχρι σήμερα, το Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του ΕΚΠΑ. Κάτι τέτοιο ήταν μέσα στα προβλεπόμενα από το νόμο δικαιώματα του. Ο ίδιος δεχόταν να μεταφέρεται στη Σχολή με «βραχιολάκι» και όμως, το αρμόδιο Συμβούλιο αρνήθηκε τρεις συνεχόμενες φορές την παροχή αδειών για εκπαιδευτικούς λόγους. Στοιχειοθέτησε αυτή του την απόφαση αφ’ ενός θέτοντας το ζήτημα του μη υποχρεωτικού των παρακολουθήσεων και αφ’ ετέρου της διαγωγής του. Κανένα από τα δύο, όμως, σύμφωνα με τον Σωφρονιστικό Κώδικα δεν αρκούσε για την απόρριψη του αιτήματος. Η εκδικητικότητα του κράτους και του σωφρονιστικού συστήματος φάνηκε με τον καλύτερο τρόπο. Τελικά, έπειτα από ένα μήνα απεργία πείνας και μία εβδομάδα απεργία δίψας, μετά από αρκετές πορείες και κινητοποιήσεις, με την πίεση του Φοιτητικού Συλλόγου Πολιτικού που κατάφερε να δημιουργήσει γύρω από αυτό ένα κίνημα αλληλεγγύης που ενέπλεκε όλα τα κομμάτια της πανεπιστημιακής κοινότητας και με τη στήριξη ευρύτερα της κοινωνίας, το αίτημα έγινε δεκτό και ο Βασίλης ξεκίνησε τις σπουδές του.
Σήμερα, εν μέσω της πανδημίας Covid – 19, θα έπρεπε να του έχει χορηγηθεί πρόσβαση στο διαδίκτυο έτσι ώστε να μπορεί να παρακολουθεί της εξ αποστάσεως διαλέξεις και να συνεχίζει με σχετική ομαλότητα τις σπουδές του. Αυτό θα έπρεπε να είναι δεδομένο και εγγυημένο σε κάθε κρατούμενο/-η με φοιτητική ιδιότητα. Η πραγματικότητα, όμως, στα καταστήματα κράτησης διαμορφώνεται πολύ διαφορετικά. Για παράδειγμα, σήμερα το κατάστημα κράτησης στον Αυλώνα απαρτίζεται από 280 κρατούμενους και 110 κρεβάτια. Αυτό σημαίνει ότι σε ένα κελί με 2 κουκέτες, μένουν 6, 7 ή ακόμα και 8 κρατούμενοι. Δεν υπάρχει δυνατότητα τοποθέτησης επιπλέον κρεβατιών, ούτε καν στρωμάτων διότι σε ένα κελί περίπου 10 τ.μ. φυσικά, δεν χωράνε. Αυτό είναι μόνο ένα από τα πολλά παραδείγματα καταστρατήγησης βασικών δικαιωμάτων του ανθρώπου από πλευράς του κράτους στα καταστήματα κράτησης ανά τη χώρα. Υπό αυτές τις συνθήκες ζουν καθημερινά χιλιάδες κρατούμενοι/-ες στην Ελλάδα, χωρίς καμία υγειονομική προστασία γενικά, πόσο μάλλον τώρα που ο κίνδυνος μετάδοσης του κορονοϊού είναι τεράστιος και ο πληθυσμός των καταστημάτων κράτησης είναι περισσότερο ευάλωτος και εμπεριέχει πολύ μεγάλο ποσοστό ατόμων που ανήκει σε ευπαθείς ομάδες.
Η κυβέρνηση και το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη αρνούνται όχι μόνο να λάβουν μέτρα πρόληψης και προστασίας αλλά και να τοποθετηθούν επί του ζητήματος. Αυτή η κατάσταση όμως δεν είναι έκπληξη. Μία από τις πρώτες αλλαγές που έκανε η κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας στην σύσταση των Υπουργείων ήταν να μεταφέρει τις αρμοδιότητες σχετικά με το σωφρονιστικό σύστημα από το Υπουργείο Δικαιοσύνης στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Αυτή η κίνηση, παρότι φαντάζει ασήμαντη αντικατοπτρίζει την στάση που τηρεί η κυβέρνηση απέναντι στο σωφρονιστικό. Δεν είναι ζήτημα δικαιοσύνης. Είναι ζήτημα προστασίας των «νομοταγών» πολιτών, πειθάρχησης και καταστολής των «εγκληματιών». Ακόμα και η επίσημη ονομασία των φυλακών δείχνει αυτή την κατεύθυνση. Δεν είναι σωφρονιστικά ιδρύματα αλλά καταστήματα κράτησης. Πάγια, όχι μόνο με την τελευταία κυβέρνηση, ο κρατικός μηχανισμός δεν αποσκοπούσε στην επανένταξη των κρατουμένων. Αυτό φαίνεται από τις αλλαγές που συντελέστηκαν το 2017 στο σωφρονιστικό κώδικα, που μείωναν το χώρο που δικαιούται κάθε κρατούμενος σε μέγεθος χαμηλότερο από τις ευρωπαϊκές οδηγίες, από το γεγονός ότι κάθε φυλακή έχει έναν, το πολύ δύο κοινωνικούς λειτουργούς και εν τέλει από όλη την αρχιτεκτονική της, με συρματοπλέγματα και γκρι τοίχους να μην επιτρέπουν να δει κανείς πάνω από 20 μέτρα μπροστά. Είναι τόσο ασφυκτικός ο εγκλεισμός, που τα μωρά που γεννιούνται σε φυλακή δεν αναπτύσσουν ολοκληρωμένα τις αισθήσεις της όρασης και της ακοής. Ο κρατικός μηχανισμός στοχεύει στη νάρκωση των κρατουμένων, στο να περνούν κάθε μέρα και κάθε νύχτα παραδομένοι στις προθέσεις των σωφρονιστικών υπαλλήλων που ανοίγουν και κλείνουν τις πόρτες του προαυλίου, στο να μην μπορούν εν τέλει να υπερασπιστούν τον ίδιο τους τον εαυτό και να διεκδικήσουν έστω και το ελάχιστο για τις ζωές τους.
Απέναντι σε όλη αυτή την καθημερινότητα όμως, οι κρατούμενοι/-ες απέναντι στην απειλή του Covid – 19 κινητοποιήθηκαν και οργανώθηκαν διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες υγιεινής και αποσυμφόρηση των καταστημάτων. Κομμάτι αυτών των αγώνων είναι και ο Βασίλης Δημάκης. Από κοινού με τους συγκρατούμενους του στον Κορυδαλλό, προχώρησαν σε απεργίες από τις εργασίες της φυλακής και σε άρνηση εισόδου στα κελιά μετά τον προαυλισμό, όλα με απόλυτα ειρηνικό τρόπο. Πριν περίπου 2 εβδομάδες, ο Βασίλης Δημάκης απήχθη βίαια από το κελί του και μεταφέρθηκε στις φυλακές στα Γρεβενά. Ο λόγος πίσω από αυτή τη μεταγωγή, παρότι δεν ανακοινώθηκε ποτέ επίσημα, ήταν ότι θεωρήθηκε υπαίτιος των κινητοποιήσεων των κρατουμένων. Κρατείται σε πειθαρχική απομόνωση, δεν έχει πρόσβαση στα υπάρχοντα του και φυσικά δεν μπορεί να παρακολουθεί τις εξ αποστάσεως διαλέξεις της Σχολής του. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, ο Βασίλης Δημάκης ξεκίνησε για μία ακόμα φορά απεργία πείνας (από τις 21.04) αλλά και απεργία δίψας από τις 27.04. με αίτημα να μην εξαιρεθεί από το καθεστώς ηλεκτρονικής παρακολούθησης των μαθημάτων και να επιστρέψει στις φυλακές Κορυδαλλού από όπου μπορεί να συνεχίσει τις σπουδές του. Ο αγώνας που δίνει ο Βασίλης είναι ένας δίκαιος αγώνας. Είναι αγώνας μέχρι τέλους, με όπλο μόνο τη ζωή του, απέναντι στο απάνθρωπο πρόσωπο του «σωφρονισμού».
Η κυβέρνηση και η διοίκηση των φυλακών, όπως πριν 2 χρόνια, έτσι και σήμερα έχει στα χέρια της τη ζωή του. Εμείς από τη μεριά μας, ξέρουμε πολύ καλά ότι το πρόσωπο του κρατικού μηχανισμού είναι σκληρό και αμείλικτο, ειδικά απέναντι στους αγωνιστές/-τριες. Ξέρουμε όμως και ότι οι αγώνες που είναι δίκαιοι είναι και αγώνες που πρέπει να δοθούν. Πολύ περισσότερο, ξέρουμε ότι η οργή και η δίψα για ζωή των καταπιεσμένων και των αποκλεισμένων είναι δύναμη ανεξάντλητη και ορμητική. Ο Βασίλης στο τέλος θα νικήσει!
Ψηφοφορία στο avaaz για την επιστροφή του Β. Δημάκη στις φυλακές Κορυδαλλού.
