Η περίοδος της πανδημίας έχει αναδείξει με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο τη σημασία που έχει για τη κοινωνία η δημόσια και δωρεάν περίθαλψη και πρόσβαση σε ποιοτικές υγειονομικές υπηρεσίες. Ένας βασικός πυλώνας προστασίας της κοινωνίας που τη μνημονιακή περίοδο βρέθηκε στο στόχαστρο των δημοσιονομικών περικοπών και αντιμετωπίστηκε σαν ένα οποιοδήποτε προϊόν. Αντί για ένα θωρακισμένο και πλήρως εξοπλισμένο Ε.Σ.Υ, ο covid-19 βρήκε στην Ελλάδα υποβαθμισμένα νοσοκομεία, ελλείψεις σε όλους τους τομείς και μόλις έναν αντίπαλο. Το υγειονομικό προσωπικό που με αυταπάρνηση και συνέπεια δίνει εδώ και 13 μήνες τη μάχη με τη πανδημία αποκλειστικά με τις δικές του δυνάμεις, χωρίς καμία ουσιαστική στήριξη από τη κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση που είχε και έχει σταθερά μια και μόνο έγνοια. Τη προστασία φίλων και ημετέρων.
Σήμερα συνειδητοποιούμε με τον πιο επώδυνο τρόπο πόσο σημαντικό είναι το Ε.Σ.Υ για τη κοινωνία, που εδώ και ένα χρόνο περιθάλπει τους δυσανάλογα πολλούς ασθενείς covid-19. Καταλαβαίνουμε πόσο σημαντική είναι για κάθε έναν και μία από εμάς, για τα αγαπημένα μας πρόσωπα, η δωρεάν πρόσβαση στις παροχές υγείας ανα πάσα ώρα και στιγμή. Αναγνωρίζουμε την αξία των εργαζομένων του Ε.Σ.Υ. , των ανθρώπων που παρά την επισφάλεια της εργασιακής τους συνθήκης, παρ’ όλες τις δυσκολίες της παρούσας κατάστασης, είναι εκεί να στηρίζουν, να φροντίζουν και να θεραπεύουν τους ασθενείς. Σηκώνοντας το βάρος της πανδημίας χωρίς την ουσιαστική βοήθεια του κράτους αλλα και πολλές φορές ούτε και των ίδιων των διοικήσεων των νοσοκομείων τους. Βλέπουμε τη διαφορά του “ιδιωτικού” με το “δημόσιο” : Στο πρώτο αυτοσκοπός είναι το κέρδος, ενώ στο δεύτερο η παροχή υπηρεσιών υγείας. Μια ακόμα ξεκάθαρη εικόνα των ημερών, που τη διαμόρφωσαν οι πολιτικές της “λιτότητας”, της “ανάπτυξης” και των “επενδύσεων”.
Γνωρίζοντας όλα αυτα, ας σκεφτούμε και μια ακόμη παράμετρο που διαμορφώνει τη συνθήκη της περιόδου: Τι θα συνέβαινε αν διεκδικούμε το “σπασιμο της πατέντας” των εμβολίων; Αν υπήρχε η δυνατότητα μαζικής παραγωγής εμβολίων κατά του covid 19, με το ελάχιστο κόστος και διανομής τους στον ελάχιστο χρόνο;
Ας πάμε όμως και πέρα απ’ τη σημερινή κατάσταση. Βλέποντας τις ελλείψεις στο Ε.Σ.Υ και ταυτόχρονα αξιολογώντας τις ανάγκες μας ως πολίτες, αναρωτιόμαστε αν αυτή η κατάσταση μας αξίζει ή όχι, αναρωτιόμαστε τι θα σήμαινε για τη κοινωνία να γνωρίζει ότι οποιοσδήποτε άνθρωπος θα είχε πρόσβαση σε όλες τις δομές και παροχές υγείας. Και οι απαντήσεις είναι σαφής. Αυτό που θέλουμε και διεκδικούμε είναι ένα εξελιγμένο και πλήρως επανδρωμένο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Ένα Ε.Σ.Υ όπου θα είναι αυτονόητη η δωρεάν παροχή περίθαλψης αλλά και πρόληψης. Όπου για μια έγκυο η συνεχή επαφή με τη γυναικολόγο της θα είναι δεδομένη. Ότι κατα τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, του τοκετου αλλά και μετά από αυτόν θα της παρέχεται η κατάλληλη φροντίδα και εκπαίδευση απ’ το δημόσιο νοσοκομείο. Όπου ένας καρκινοπαθής και οι οικείοι του θα είναι σίγουροι ότι στο δημόσιο θα λάβουν τις καλύτερες δυνατές θεραπείες, απ’ το καλύτερα εκπαιδευμένο και καταρτισμένο ιατρονοσηλευτικό προσωπικό. Σήμερα όμως, τα παραπάνω φαντάζουν ουτοπικά αντί για ρεαλιστικά. Σε μια περίοδο που το Ε.Σ.Υ και οι άνθρωποί του πιέζονται περισσότερο από ποτέ για να ανταπεξέλθουν, η επίταξη του ιδιωτικού τομέα υγείας αποτελεί την πιο λογική πολιτική απόφαση για το αυτονόητο. Να σωθούν ζωές. Και κάθε μέρα που περνάει και δεν λαμβάνονται δραστικά μέτρα, οι διασωληνωμένοι και οι θάνατοι εκτός Μ.Ε.Θ γίνονται η νέα πραγματικότητα. Οι χαμένες ζωές εξαιτίας της ανεπάρκειας της κυβέρνησης αποτελούν έγκλημα κατ’ εξακολούθηση και όχι “ένα μικρό ποσοστό” όπως πρόσφατα μας ενημέρωσαν οι εκπρόσωποί της.
Η 7η Απρίλη, η παγκόσμια ημέρα υγείας, ας αποτελέσει μια ακόμη ευκαιρία να υπερασπιστούμε το Ε.Σ.Υ και τους ανθρώπους του. Να διεκδικήσουμε την ενίσχυσή του και την καθολική πρόσβαση σε ποιοτικές υπηρεσίες υγείας για όλη τη κοινωνία.
Στις 7 Απρίλη στηρίζουμε τις κινητοποιήσεις στις πύλες των νοσοκομείων και στο Υπουργείο Υγείας στις 16:00.
Όχι άλλος χαμένος χρόνος, όχι άλλες χαμένες ζωές.
Να σταματήσουν οι διώξεις σε βάρος των αγωνιζόμενων υγειονομικών.
Άμεση επίταξη του ιδιωτικού τομέα υγείας.
Οι ζωές μας πάνω από τα κέρδη τους.
