Οι δικοί μας: Στέργιος Κατσαρός [1938 -2021]

Στις 11 Δεκέμβρη έφυγε από τη ζωή, μετά από μια μακροχρόνια αγωνιστική πορεία στο εργατικό κίνημα και την ανυπότακτη αριστερά, ο Στέργιος Κατσαρός.

Έχοντας από μικρός τις πικρές εμπειρίες του εμφυλίου και τις “ανδραγαθίες” των συμμοριών του Σούρλα που λυμαίνονταν την περιοχή όπου γεννήθηκε, μεγάλωσε με πολύ μίσος για το μετεμφυλιακό σύστημα που επικράτησε, με τις άπειρες εκτελέσεις, δολοφονίες και φυλακίσεις των ηττημένων.

Τελειώνοντας το τότε γυμνάσιο στη Λαμία, κατέβηκε στην Αθήνα και πέρασε στην Φυσικομαθηματική Σχολή, που ποτέ δεν την τελείωσε, δουλεύοντας ταυτόχρονα ως οικοδόμος. Οργανώθηκε στη νεολαία της ΕΔΑ και στους Λαμπράκηδες, με έντονη συμμετοχή τόσο στο εργατικό όσο και στο φοιτητικό κίνημα που, την περίοδο αυτή του ’58 – ’67, βρίσκονταν σε μεγάλες μαχητικές κινητοποιήσεις.

Μετά το πρακικόπημα του ’67, κατόρθωσε να μπαρκάρει σε ένα φορτηγό καράβι που ταξίδευε στον Ατλαντικό μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής –αν δεν κάνω λάθος μπάρκαρε ως θερμαστής εξού και το δεύτερο όνομά του, “φουφουνιέρος”. Στο τελευταίο ταξίδι, προσεγγίζοντας τις αμερικάνικες ακτές, το καράβι βρέθηκε σε κάποια βράχια στις ακτές της Κούβας. Το πλήρωμα ήταν τρομοκρατημένο μπροστά στον καπετάνιο. Ο Στέργιος, όμως, ήταν βέβαιος για το σκόπιμο ναυάγιο του σαπιοκάραβου προκειμένου να εισπραχθεί αποζημίωση και να πάρει καινούργιο ο εφοπλιστής, τα έβαλε με τον καπετάνιο που έβαλε σε μεγάλο κίνδυνο τη ζωή του πληρώματος κάνοντας μια τέτοια λαμογιά για τον εφοπλιστή. Αυτό το κατήγγειλε στις λιμενικές αρχές της Κούβας, που μάλλον αδιαφόρησαν, γιατί κάτι θα είχε προηγηθεί. Όταν τελείωσαν οι διαδικασίες για το ναυάγιο, το πλήρωμα και ο Κατσαρός επέστρεψαν στην Ελλάδα.

Επειδή, όπως και αρκετοί άλλοι, είχε την άποψη ότι απαιτούνταν δυναμικές ενέργειες για να ταρακουνηθεί η Χούντα, αλλά και για να ενθαρρυνθεί η λαϊκή αντίδραση, πήγε στην Τήνο που είχε εξόρυξη μαρμάρων και άρα εκρηκτικά που είναι απαραίτητα τόσο για την εξόρυξη όσο και για τις δυναμικές ενέργειες.

Την ίδια περίοδο, η Εργατική Πάλη, μια μικρή φοιτητική ομάδα στη Θεσσαλονίκη που είχε σχέσεις με την τροτσκιστική Εργατική Πρωτοπορία και όπου συμμετείχαν μεταξύ άλλων και οι Τρ. Μυταφίδης και Αντ. Λιάκος, διευρύνθηκε συνεργαζόμενη με άτομα από την ΚΝΕ, όπως ο Πέτρος Έλκας, το Ρήγα Φερραίο, Ηλίας Οικονόμου και Καϊσίδης, όπως και ο αείμνηστος Τάσος Δαρβέρης, στέλεχος της προδικτατορικής Αναγέννησης. Μετονομάστηκαν σε Λαϊκή Πάλη και είχαν ως σκοπό τις δυναμικές ενέργειες.

Βρήκαν τον στόχο, που ήταν τα εγκαίνια της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, όπου η Χούντα θα ήταν πλησίστια παρούσα, αλλά τους έλειπαν τα απαραίτητα υλικά και ο απαραίτητος πυροτεχνουργός, που τα βρήκαν και τα δύο στον πάντα τολμηρά παράτολμο σύντροφο Κατσαρό. Επειδή το σχέδιο μάλλον το γνώριζαν περισσότεροι από όσους έπρεπε, η ασφάλεια τους μάζεψε στο παρά πέντε. Η συνέχεια γνωστή –βδομάδες βασανιστηρίων στην ΚΥΠ και στην Ασφάλεια, προφυλάκιση στο Επταπύργιο (τουρκιστί Γεντί Κουλέ), στρατοδικείο, ισόβιες, και μεταγωγή στο νεόκτιστο “παλάτι” της 4ης πτέρυγας του Κορυδαλλού.

Στη φυλακή ο Στέργιος προσχώρησε στην κολεκτίβα των τροτσκιστών και είμαστε πάντα μαζί όπως και στην Αίγινα που μας έβαλαν όλους σε ένα θάλαμο μαζί με τους “ανεπιθύμητους” από το ΚΚ εξ. και το ΚΚ εσ., που δεν τους άντεχαν οι δικοί τους.

Τροτσκιστής πια ο Κατσαρός, με μπόλικο γκεβαρισμό, μετά την αμνηστία, τον Αύγουστο του ’73, ξαναβρέθηκε στις πιάτσες των οικοδομών και στο αντιστασιακό ψάξιμο μέχρι την επιστράτευση και την κατάρρευση της Χούντας, που βρήκε τον Στέργιο επιστρατευμένο.

Με τη μεταπολίτευση και τη νόμιμη λειτουργία των αριστερών οργανώσεων, ο Στέργιος προσχώρησε στο ΚΔΚΕ (Κομμουνιστικό Διεθνιστικό Κόμμα Ελλάδας) το όνομα που είχε υιοθετηθεί από το ενοποιητικό συνέδριο το 1946, για το Ελλ. Τμήμα της Τέταρτης Διεθνούς, μέχρι την συνδιάσκεψη του Δεκέμβρη του ’74, που επαναφέραμε το προπολεμικό ΟΚΔΕ (Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας).

Παρά τις οικογενειακές του υποχρεώσεις και τη σκληρή οικοδομική εργασία ο Στέργιος παρέμεινε σταθερά και επίμονα ενεργός στα συνδικαλιστικά των οικοδόμων και σε κάθε είδους πολιτικές δραστηριότητες της περιόδου μέσα από την ΟΚΔΕ. Σταδιακά, μετά το ’90, περιορίστηκε στην τοπική δράση στο Μαρούσι, παρακολουθώντας και συμμετέχοντας στις γενικότερες πολιτικές κινητοποιήσεις, την εντατική μελέτη και τη συγγραφή, που η δουλειά του ως σχολικός φύλακας του το επέτρεπε.

Το επαναστατικό του ήθος και η αγωνιστική του τόλμη είναι το καλύτερο παράδειγμα για κάθε νέο ή νέα που θέλει να παλέψει για έναν άλλο κόσμο –που γίνεται όλο και πιο επιτακτικά αναγκαίος.

Για την Τεταρτοδιεθνιστική Προγραμματική Τάση (ελληνικό τμήμα της 4ης Διεθνούς)

και το περιοδικό “4”

Γιάννης Φελέκης