Γράφει ο Μανώλης Δερμιτζάκης, πρώην ανένταχτος, πρεκάριος εργατοϋπάλληλος.
Χρειάζεται από κάπου να ξεκινήσεις γράφοντας ένα κείμενο. Αλλά το τώρα που ζούμε από που να το πιάσεις; Τι να πρωτοπείς; Πανδημία-φόβος-καταστολή-και άλλος φόβος-οργή ατομική(και ευθύνη), ο καθένας και η καθεμία μπροστά από οθόνες. Και όλα αυτά για το καλό μας. Που για άλλη μια φορά δεν το ξέρουμε εμείς αλλά το κράτος. Ένα κράτος που με τους διαχειριστές του γίνεται όλο και πιο αυταρχικό, κοιτώντας όλο και λιγότερο τους ανθρώπους για τους οποίους έχει δημιουργηθεί. Ένα αστικό κράτος. Την ίδια στιγμή άνθρωποι σβήνουν, εντός και εκτός ΜΕΘ, εντός και εκτός κρατικής φροντίδας γενικά.
Και εσύ τι κάνεις; Πως νοιώθεις; Μπορεί η οργή σου να αρκεστεί σε φιλιππικούς μέσω του προσωπικού σου προφίλ; Ένα βήμα παρακάτω δεν νοιώθεις ότι πρέπει να το πας;
Το κάνεις αυτό το βήμα, κατεβαίνεις στον δρόμο φωνάζεις. Μια για την καταστολή, μια για την διαρκή φτωχοποίηση και τον ζόφο που σου επιβάλουν. Είσαι όμως μόνος σου, δεν σου αρκεί. Κουράστηκες να νοιώθεις μόνος.
Ποιους έχεις δίπλα σου σε αυτές τις ενέργειες; Ποιοι παίρνουν αυτές τις πρωτοβουλίες; Κατ’ αρχάς πλέον πολλοί ανένταχτοι αριστεροί και αναρχικοί, “άνθρωποι των κινημάτων”. Άνθρωποι που ήταν πολύ ενεργοί μέχρι και το 15′, το μεγάλο χαστούκι. Άνθρωποι που κουράστηκαν να μην μιλάνε. Ή άνθρωποι που κουράστηκαν να εκφέρονται πολιτικά μόνο μέσω της γελοιοποίησης της καφρίλας των εξουσιαστών, με memes κτλπ. Άνθρωποι που είπαν “φτάνει πιά”, ακόμα και αν δεν είχαν όλες τις απαντήσεις. Εκεί βλέπεις και τις οργανώσεις. Κάποιες διαφέρουν, δεν έχουν αυτήν την αυτοαναφορικότητα και δεν είναι πρώτο τους μέλημα πώς θα βάλουν κόσμο στην οργάνωση τους.
Προσωπική σημείωση εδώ: Εγώ σαν κάτοικος επαρχίας πλέον, βλέπω τα κεντρικά τεκταινόμενα στο σύνολο τους, και κατ’ επέκταση πιο απόμακρα.
Εκεί λοιπόν μέσα στην όλη αντίδραση, είτε στον δρόμο είτε στο διαδίκτυο, βλέπεις και οργανώσεις που ξεχωρίζουν ακόμα περισσότερο. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ήταν η Συνάντηση και η Αναμέτρηση. Ξεχώριζαν γιατί επέλεγαν να αναδεικνύουν ζητήματα που ήταν πολύ πιο πάνω από τις δυνατοτήτες τους. Όπως έπραξαν έτσι με την στάση τους στον δίκαιο αγώνα του Κουφοντίνα. Από τις πρώτες εβδομάδες που η αστυνομία δεν άφηνε ούτε τα πανό να σηκωθούν. Την ίδια στιγμή τοποθετούσαν τον αγώνα αυτό στις σωστές του βάσεις. Δηλαδή ως ένα παρακλάδι της δημοκρατικής εκτροπής που βιώνουμε. Έναν αγώνα που δεν τον ξεκίνησαν αυτοί αλλά στάθηκαν δίπλα στους πρωτεργάτες, Κουφοντίνα-Κούρτοβικ.
Ταυτόχρονα αντιλαμβάνομαι ότι η διαφορετική προσέγγιση στα κοινωνικά ζητήματα, δεν είναι κάποιο φετιχιστικό κατάλοιπο. Δεν ξεχωρίζουν για να ξεχωρίσουν. Εκ των πραγμάτων συμβαίνει αυτό. Ας πούμε, αν μέλημα τους ήταν η ενοποίηση της Αριστεράς, γενικά και αόριστα, όλο και κάτι θα διαβάζαμε 6 χρόνια τώρα για συναντήσεις κορυφής, εμείς οι πιο μυημένοι σε Iskra πχ ή στο πιο mainstream Press Project. Άρα βλέπουμε μια διαφορετική αντίληψη για το την λειτουργία της οργάνωσης εσωτερικά αλλά και γενικά.
Διαβάζοντας τα κείμενα τους ακόμα και αν διαφωνείς με την αισθητική ή με όσα λένε, τους θαυμάζεις όταν δεν φοβούνται να χρησιμοποιούν λέξεις που έχουν χάσει το νόημα τους. Λέξεις όπως κομμουνισμός, που για κάποιους ανήκει σε μουσεία και για άλλους είναι η προσωπική τους ταμπέλα, που και μόνο που την ακουμπάμε την λερώνουμε. Και για άλλη μια φορά της δίνουν το νόημα που της πρέπει, αυτό του οράματος. Και δεν φοβούνται να το κάνουν αυτό.
Εν τέλη βλέπω δυο συλλογικότητες που δεν φοβούνται να υψώσουν ανάστημα, δεν φοβούνται να ενδοσκοπήσουν μέχρι σημείου αηδίας μόνο και μόνο για να αναδείξουν τις αλήθειες, δεν φοβούνται να αλληλοεπιδράσουν με κόσμο που ίσως και να διαφωνούν αρκεί να δικαιωθούν αγώνες, δεν φοβούνται να ενωθούν. Και όλα αυτά γιατί γνωρίζουν ότι το ζοφερό παρόν και η αυριανή προοπτική για μια πραγματικά δίκαιη και δημοκρατική κοινωνία είναι πολύ πιο μεγάλα από ατομικούς μικρόκοσμους και φαντασιακά.
Έτσι και εγώ βλέποντας τα παραπάνω δεν φοβάμαι να κάνω το επόμενο βήμα, από το μικροαστικό, ανούσιο εγώ στο εμείς. Ένα εμείς αγωνιστικό και εξυψωτικό.
