Γράφει η Μιχαέλα Τσίγκου
Ξημερώματα 5ης Σεπτεμβρίου 2020. Ώρα 05.36. Έρχεται μήνυμα στο κινητό «Εκκενώνουν τη Rosa, όλοι τώρα απ’ έξω». Η καρδιά μου σφίχτηκε. Τα δάκρυα ποτάμι. Έτρεξα. Γρήγορα. Έτρεξα σαν πρόβατο που το κυνηγάνε οι λύκοι. Δεν είχα ανάσα. Ένιωσα να χάνω τη Γη κάτω από τα πόδια, ένιωσα όλα τα παιδικά κι εφηβικά μου χρόνια να περνάνε από μπροστά μου σα ταινία. Ταινία χωρίς αίσιο τέλος, με τον προταγωνιστή να τον περικυκλώνουν τα αύρα σύννεφα. Φτάνω. Πλησιάζω την Κανεβάρω. ΜΑΤ και ΟΠΚΕ παντού. Κλούβες; Επίσης. Η σκέψη μου με τους φίλους και τις φίλες μου μέσα. Για εμάς απ’ έξω δε συζητώ. Εμάς απ’ έξω, που λες, μας έλουζε κρύος ιδρώτας. Τα χέρια μας έτρεμαν. Απέναντι μας άνδρες βαριά ντυμένοι και οπλισμένοι σα να πηγαίνουν στον πόλεμο. Απέναντι από αυτούς θλιμμένα κι οργισμένα πρόσωπα.
Περιμέναμε αρκετή ώρα. Κάποια στιγμή μάθαμε ότι συνέλαβαν πρώτα τους 5 μετανάστες που διέμεναν μέσα. Ε βέβαια, πάντα τον αδύναμο χτυπάς πρώτα. Έπειτα σειρά είχαν, οι υπόλοιποι/ες 11. Με εμάς απ’ έξω, την συγκέντρωση αλληλεγγύης, «ξέμπλεξαν» με κάποιους κρότου λάμψης και δακρυγόνα. Τους υπόλοιπους 16 τους οδήγησαν στο τμήμα. Έπειτα από κάποια ώρα τους άφησαν, φορτώνοντάς με κατηγορίες για απείθεια, διατάραξη γειτονικής ειρήνης και φθορά αρχαιολογικού μνημείου.
Μέσα σε λίγες ώρες χιλιάδες άνθρωποι είχαν μαζευτεί από όλη την Κρήτη στο κέντρο των Χανίων για να εκφράσουμε την οργή μας και το μίσος στην την ακραία κρατική καταστολή και τρομοκρατία που δεχθήκαμε με αυτήν την εκκένωση. Καταστολή απευθείας στις συνειδήσεις και τα μυαλά μας. Το αστικό κράτος φοβάται τον ιδεολογικό του αντίπαλο, τον αριστερό και αναρχικό χώρο, το κίνημα. Για αυτό χτυπούν εκεί που εμείς πονάμε περισσότερο. Στους χώρους αντίστασης, τους χώρους αγώνα, αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης. Τους χώρους μέσα στους οποίους εμείς ζούμε και αναπνέουμε, με το δικό μας τρόπο, με τη δική μας νότα. Τις καταλήψεις. Εμείς όμως δεν τρομοκρατούμαστε. Κι αυτό φάνηκε από τις 2πορείες αλληλεγγύης που ακολούθησαν την εκκένωση της Rosa Nera το Σάββατο 5/9. Η μία στις 12 το μεσημέρι και η επόμενη στις 18.00 το απόγευμα. Χιλιάδες άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους. Τα σοκάκια των Χανίων βούηξαν από την οργή μας. Η οργή περισσεύει. Αλλά δεν τρομοκρατούμαστε, δε σταματάμε..
Δεν παραδίδουμε τους ελεύθερους κοινωνικούς μας χώρους στον ιδιωτικό κανιβαλισμό, το κεφάλαιο και την κατακρεούργηση από τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Ήδη από το 2017, όταν ακόμα ο Βασίλειος Διγαλακης (νυν υφυπουργός Παιδείας) ήταν ακόμα πρύτανης του Πολυτεχνείου Κρήτης, άρχισε μια παραφιλολογία για την πώληση του Λόφου Καστελίου στην εταιρεία Belvedere και για την μετατροπή του κτιρίου σε άλλη μια ξενοδοχειακή μονάδα στο κέντρο της Παλιάς Πόλης. Με μαζικές κινητοποιήσεις, εκείνη τη χρονιά, μπόρεσε να παγώσει η υπογραφή της σύμβασης αυτής που θα μετέτρεπε τον ελεύθερο κοινωνικό μας χώρο σε άλλο ένα στείρο, ανελεύθερο, βουβό και άχρωμο ξενοδοχείο. Αυτή τη στιγμή, βέβαια, επί Δημαρχίας του Παναγιώτη Σημανδηράκη, η σύμβαση μπήκε πάλι σε τροχιά υλοποίησης και ο δήθεν “αριστερός” μας δήμαρχος διόλου δεν παρακόλυσε την υπογραφή της. Ίσα ίσα, από όσο μας είπε και ο ίδιος, συμμετείχε και στις εν κρυπτώ συνεδριάσεις με την εταιρεία Belvedere, κάποιους μήνες πριν.
16 χρόνια, όμως, δεν χάνονται σε μία μέρα.
Κατάληψη Rosa Nera. 16 χρόνια χώρος αγώνα. Εστία αντίστασης, αλληλεγγύης, αυτοοργάνωσης.
16 χρόνια ο πόλος του πολιτικού και πολιτιστικού αντιπαραδείγματος της πόλης των Χανίων. Στο Λόφο Καστέλι 16 χρόνια δημιουργούσαμε καθημερινά την κοινωνία μέσα στην οποία θέλουμε να ζήσουμε όλες και όλοι μαζί. Κόντρα στο ρατσισμό, το φασισμό, το σεξισμό, το κεφάλαιο, τα κέρδη των από πάνω, το μίσος εν γένει. Στο Λόφο Καστέλι ονειρευόμασταν όλες μαζί το αύριο των χρωμάτων, της νιότης και της αγάπης.
Η Rosa Nera αποτέλεσε (και συνεχίζει να αποτελεί για εμάς) ένα πυλώνα για την τοπική κοινωνία αλλά και για τον κινηματικό χώρο στην Ελλάδα εν γένει. Με τις μαζικές ανοιχτές για όλους/ες συνελεύσεις της, με τις συλλογικές κουζίνες, τα αντιεμπορευματικά καφενεία, τις πολιτικές/κοινωνικές/πολιστικές εκδηλώσεις, τις συναυλίες και τα γλέντια οικονομικής ενίσχυσης, τις προβολές ταινιών, τις φιλοξενίες αλλά και το μόνιμο χώρο διαμονής για όσους/ες το έχουν ανάγκη, τα θέατρα, τα παιχνίδια στην αυλή. Με όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμη, που δεν χωράνε όσες λέξεις και να γράψουμε, έδινε μία άλλη νότα στην καθημερινότητά μας. Η Rosa Nera κατάφερε μέσα σε αυτά τα 16 χρόνια κοινωνικού αγώνα να χτίσει μία κοινότητα. Μία κοινότητα που ακόμα και χωρίς την χωροταξική αναφορά της κατάληψης θα συνεχίσει να αγωνίζεται και να παλεύει για την κοινωνία των ονείρων μας. Γιατί 16 χρόνια αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης δεν εκκενώνονται ούτε χάνονται σε μία μέρα. Γιατί η Rosa Nera δεν είναι 15 τοίχοι, μία αυλή και κάποιες καρέκλες. Η Rosa Nera είναι πολλά παραπάνω από αυτό. Η Rosa Nera είναι οι άνθρωποι, είναι οι δεσμοί και οι αναμνήσεις που αυτοί δημιούργησαν. Είναι η μυρωδιά από τις φακές που σιγοβράζουν στην κατσαρόλα του Κυριακάτικου συλλογικού μαγειρέματος, οι φωνές από τα παιδιά που παίζουν στην αυλή, οι πιπερίτσες που φυτρώνουν στον κήπο, τα μαξιλάρια στον καναπέ του σαλονιού, τα φιλιά στα κρεβάτια, τα χιλιάδες ηλιοβασιλέματα που είδαμε παρέα στο μπαλκόνι, τα μεθύσια μετά από τα καφενεία, τα γλέντια, τις συναυλίες, οι αγκαλιές στο περβάζι κάτω από το αλμυρίκι, τα βιβλία στα ράφια, το ψωμί του Καχτάν, τα βλέμματα στις συνελεύσεις, οι ζωγραφιές στους τοίχους. Η Rosa Nera είμαστε όλοι εμείς και όλοι εσείς που δεν προλάβατε να έρθετε. Αλλά θα έρθετε.
Ως τότε, για τις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας, του κινήματος και όχι μονο, μετατρεπουμε το Δημαρχείο Χανίων σε κέντρο αγώνα για το συντονισμό και την οργάνωση της συλλογικής μας δράσης και διεκδίκησης. Καταλαμβάνουμε το κτίριο ως άλλο ένα μέσα πάλης και πίεσης, διότι το δίκιο είναι με το μέρος μας. Το δίκιο είναι πάντα με τους από τα κάτω, τους καταπιεσμένους, τις εξεγερμένες.
Στη Rosa Nera, όμως, θα ξαναμπούμε. Θα ξαναμπούμε μέρα μεσημέρι και με τα πόδια. Γιατί εσείς μπορεί να προσπαθείτε να μας θάψετε, ξεχνάτε όμως πως είμαστε σπόροι. Και θα ξαναφυτρώσουμε. Πάντα θα ξαναφυτρώνουμε. Γιατί τα μαύρα ρόδα ανθίζουν μια ζωή, δεν έχουνε συμβόλαιο, δεν έχουνε τιμή. Αντίσταση, Αλληλεγγύη, Αυτοοργάνωση!
