Ενώ μας ενδιαφέρει η μετωπική πολιτική, θεωρούμε υπάρχουν σοβαρές προϋποθέσεις για να είναι γόνιμη. Ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει το συγκεκριμένο ζήτημα τα τελευταία χρόνια η ελληνική αριστερά έχει σοβαρές προβληματικές. Καταρχάς, η επίκληση στα μέτωπα άλλων ιστορικών εποχών ως οδηγό για το μέλλον, παραβλέπει το γεγονός ότι εκείνα συγκροτούνταν από μαζικά κόμματα. Αυτή η πραγματικότητα τους έδινε πολύ διαφορετικές δυνατότητες, εκπροσωπούσαν πολύ μαζικότερα κοινωνικές τάξεις, στρώματα και κατηγορίες, και μπορούσαν να συνδυάζουν ταυτόχρονα την αυτόνομη μαζική πολιτική δράση των επιμέρους κομμάτων που τα συγκροτούσαν, με τη μετωπική λειτουργία. Θεωρούμε ότι μία τέτοια προσέγγιση δεν ανταποκρίνεται στη σημερινή εποχή και στην κατάσταση της μαχόμενης αριστεράς στην Ελλάδα. Οι μετωπικές πρωτοβουλίες χρειάζεται να αρχίζουν σύντομα να λειτουργούν ανασυνθετικά, εκκινώντας από τη βούληση των οργανώσεων ή/και κομμάτων που συμμετέχουν να μεταφέρουν το κέντρο των πολιτικών αποφάσεων στην κοινή λειτουργία, αναβαθμίζοντας ταυτόχρονα το μέτωπο σε πιο ενιαία πολιτική συγκρότηση. Διαφορετικά, η πρόσφατη ιστορία δείχνει ότι σταδιακά εκφυλίζονται, τόσο μέσα από τη διαδικασία διαρκούς αντιπαράθεσης εκ των προτέρων συγκροτημένων πολιτικών γραμμών στο εσωτερικό τους, συχνά χωρίς διάθεση σύνθεσης, όσο και εξαιτίας της κόπωσης των μελών, τα οποία καλούνται να παρακολουθούν παράλληλες πολλαπλές πολιτικές διαδικασίες. Ταυτόχρονα, μέσα από αυτή τη μεθοδολογία, συρρικνώνονται οι πόροι παρέμβασης με μαζικούς όρους στο πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, αφού η υπερίσχυση της “σωστής γραμμής” μετατρέπεται σε προϋπόθεση για τα υπόλοιπα. Προφανώς αυτή η διαδικασία δεν είναι γραμμική, καθώς ενδέχεται ορισμένες οργανώσεις να επιλέγουν την ανασύνθεση, ενώ άλλες όχι, πρωτοβουλίες να φτάνουν σε οριακό σημείο και να ανασυγκροτούνται με υπέρβαση των δυσκολιών κοκ. Έχει σημασία, όμως, εμείς να αναγνωρίζουμε ότι οι μετωπικές πολιτικές συμπορεύσεις μπορούν να έχουν μακροπρόθεσμο ορίζοντα – και όχι ως εκλογικές συγκολλήσεις – μόνο εάν ενέχουν τη δυνατότητα (όχι τη σιγουριά) να ανασυνθέσουν, με βάση πολιτικά προτάγματα και φυσιογνωμίες, αλλά και τη βούληση τουλάχιστον μέρους των οργανώσεων να εμπλακούν σε διαδικασίες υπέρβασης. Διαφορετικά, ο συντονισμός στα κοινωνικά μέτωπα είναι μάλλον ειλικρινέστερη και αποτελεσματικότερη επιλογή.
Γιάννος Γιαννόπουλος,
Πάνος Πετρόπουλος,
Συνέλευση Κυψέλης-Πατησίων-Γαλατσίου
